Panda ruda zwana też czerwoną jest karłowata w porównaniu z bardziej znaną, czarno-białą pandą wielką. Te pandy zwykle rosną bowiem tylko do wielkości większego kota domowego, chociaż ich duże, krzaczaste ogony dodają im nieco długości. Pandy te używają swych puszystych ogonów w jako balans w czasie chodzenia po drzewach. Otulają się też nimi w czasie snu w chłodnym górskim klimacie. Lubisz zwierzęta, w tym rzadkie gatunki zagrożone wymarciem, więc konieczne poznaj niesamowite pandy. Przeczytaj i jeszcze dziś sprawdź, czym wśród nich wyróżnia się panda ruda.
Panda ruda stanowisko systematyczne.
Panda ruda (łac. Ailurus fulgens) jest też nazywana pandą czerwoną, pandą mniejszą czy pandą małą. Dawniej pandę rudą zaliczano przy tym do rodziny szopowatych (Procyonidae). Wraz z dobrze wszystkim znaną, czarno-białą pandą wielką tworzyła też kiedyś podrodzinę Ailurinae w rodzinie niedźwiedziowatych (Ursidae).
Gatunek pand rudych po raz pierwszy opisał Frédéric Cuvier w 1825 r., nadając im nazwę łacińską Ailurus fulgens. Za typowe miejsce ich występowania w naturze autor ten wskazał Indie Wschodnie. Uznał przy tym pandę rudą za jedynego przedstawiciela rodzaju Ailurus, który sam zresztą utworzył w 1825 r.
Aktualna systematyka pandy rudej jest mocno ugruntowana. Zwierzęta te zalicza się do rodziny pankowate zwanej też pankowate czy pandy (Ailuridae) i podrzędu psokształtne (Caniformia). Dalsza systematyka to rząd drapieżne (Carnivora), infragromada łożyskowce (Placentalia), podgromada żyworodne (Theria) i gromada ssaki (Mammalia).
Panda ruda występowanie.
Panda ruda (łac. Ailurus fulgens) w naturze żyje w Azji. Można ją tam spotkać w lasach górskich południowych i środkowych Chin (przede wszystkim w dystryktach zachodniego Syczuanu i Junnanu) oraz w Indiach (region Sikki), Nepalu, północnej Birmie i Mjanmie. Pandy te występują w całych Himalajach na wysokości od 2200 do 4800 m n.p.m. Ich zasięg geograficzny jest ograniczony od północy przez dolinę Namlung w dystrykcie Mugo i region jeziora Rara w płn. Nepalu. Na południu ogranicza go pasmo Liakiang w zachodnim Yunnan. Północną i wschodnią granicą jest górna dolina Min w zachodnim Syczuanie.
Panda ruda wygląd morfologiczny.
Pandy rude (łac. Ailurus fulgens) mają ok. 51-63 cm dł. ciała i stosunkowo długie, puszyste futrzaste ogony, mające 30-60 cm długości. Masa ciała u samców wynosi 4,5-6,2 kg, a u samic 3-4,5 kg. Ogony tych zwierząt są barwnie oznaczone około 12 naprzemiennie czerwonymi i płowożółtymi pierścieniami, Nie są to ogony chwytne. Ich głowa jest okrągła o skróconym pysku, za to z dużymi uszami, które są spiczaste i stojące. Ciało okrywa długie, szorstkie włosie z miękkim, gęstym i wełnistym podszerstkiem.
Sierść ta jest ciemniejsza u okazów wschodnich. Pysk z przodu jest przeważnie biały z czerwono-brązowymi „łzami” pod oczami. Futro w górnej części ciała jest czerwono-brązowe, podczas gdy po stronie wewnętrznej jest lśniąco czarne. Nogi są czarne, a podeszwy stóp pokryte gęstym, białym włosem. Nie ma dymorfizmu płciowego w kolorze sierści ani wielkości pomiędzy samcami i samicami. Przednie nogi są ustawione pod kątem do wewnątrz, co prowadzi do kaczkowatego chodu.
Podobnie jak czarno-białe pandy duże, pandy rude mają też wydłużoną kość nadgarstka, która działa prawie jak kciuk. Znacznie ułatwia im to chwyt gałęzi w czasie chodzenia, skoków i biegania po drzewach. Mają ponadto częściowo wysuwalne pazury, co również ułatwia drzewną wspinaczkę. Jeśli chodzi o kościec, to panda ruda ma masywną czaszkę, ze słabo rozwiniętym łukiem jarzmowym, grzebieniem strzałkowym i wyrostkiem oczodołowym. Podniebienie rozciągają się poza poziom tylnego zęba trzonowego.
Dół mezopterygoidalny jest przy tym zwężony do przodu, a kanały słuchowe są małe. Żuchwa jest mocna, choć stosunkowo krótka. Spojenie żuchwy jest przy tym zwężone. Kłykcie żuchwy są duże. Panda ruda ma jedną parę przedtrzonowców i trzonowców. Zęby te są do tego szersze niż długie i mają dodatkowe guzki (każdy górny przedtrzonowiec ma na pewno więcej niż jeden guzek).
Panda ruda siedlisko i zachowanie.
Panda ruda (łac. Ailurus fulgens) dzieli to samo deszczowe środowisko leśne, co czarno-biała panda wielka. Żyje więc przede wszystkim w górach na dużej wysokości. Ma też jednak i szerszy zasięg występowania. Pandy rude żyją w klimacie umiarkowanym w lasach liściastych i iglastych. W pobliżu muszą mieć zarośla bambusa i dziuple, w których nocują i wypoczywają.
Średnia temperatura w środowisku ich życia wynosi od 10 do 25⁰C, a średnie roczne opady to 350 cm. Zwierzęta te większość życia spędzają na drzewach, a nawet śpią na nich na sporej wysokości. Podczas żerowania są najbardziej aktywne w nocy, a także w upalnych pierwszych godzinach zmierzchu i o świcie.
Panda ruda dieta i odżywianie.
Pandy rude (łac. Ailurus fulgens) bardzo lubią jeść bambus. W przeciwieństwie jednak do swoich większych krewnych pand wielkich, jedzą również wiele innych pokarmów. Tak więc ich dieta jest też bogata w różne owoce, żołędzie i orzechy, korzenie i bulwy, a nawet ptasie jajka. Aktywność pandy rudej zmienia się w ciągu roku, zależnie od temperatury, trybu żywienia i obecności młodych.
Zwykle samotne pandy te są najbardziej aktywne o zmierzchu, o świcie i w nocy. Ich ruch na ziemi jest wykonywany powolnym, prostym chodem i szybszym podskakiwaniem lub kłusem. Ogólnie jednak są to zwierzęta nadrzewne, śpiące w gniazdach w roślinności zimozielonej. Schodzą z drzew głową do przodu i okazują sporą elastyczność, przechodząc z gałęzi na gałąź. Ogon służy im do utrzymania równowagi na drzewach, podczas gdy na ziemi jest noszony prosto i poziomo.
Pandy czerwone po przebudzeniu lub jedzeniu podejmują kilka ciekawych zachowań. Między innymi liżą całe ciało i kończyny, myją pyszczek łapą. Rozciągają też, lub pocierają plecy i brzuch o jakieś nieruchome przedmioty, jak np. pnie drzew lub skały. Mają też soją komunikację i percepcję. Wykazują przy tym kilka wizualnych przejawów podczas interakcji wewnątrzgatunkowych. Jest to wyginanie ogona i pleców, czy powolne unoszenie i opuszczanie głowy podczas wydawania sapania o niskiej intensywności.
Wykonują też obracanie głowy podczas klaskania językiem, potrząsanie głową na boki. Cechuje je również momentami dwunożna postawa, z przednimi nogami wyciągniętymi nad głowę. W razie zagrożenia, pandy rude wspinają się szybko na drzewo lub uderzają pół-chowanymi pazurami o cos twardego (pień, skałę). Ich głównie wrogowie, to drapieżniki lamparty, pantery.
Panda ruda rozród.
Pandy rude (łac. Ailurus fulgens) są nieśmiałe i żyją samotnie, z wyjątkiem okresu godowego. Dorosłe pandy rude rzadko wchodzą ze sobą w interakcje poza tym okresem. W okresie godowym (okres ten, to wczesna zima). znaki zapachowe nasilają się, a samica zaprasza samca do kopulacji na ziemi. Samce pozostawiają swój zapach poprzez oddawanie moczu lub pocieranie obszaru odbytowo-płciowego o drzewa. Zarówno samce, jak i samice mogą przy tym kojarzyć się z więcej, niż jednym partnerem w sezonie.
Okres ciąży pandy czerwonej wynosi około 134 dni. Samice stają się zauważalnie ciężkie i ospałe na ok. 6 tyg. przed porodem. Na kilka dni przed porodem samica zaczyna znosić materiały lęgowe (patyki, trawę, liście) w wybrane miejsce. Zbuduje tu sobie gniazdo. Na wolności gniazdo może być w wydrążonym drzewie lub w szczelinie skalnej. W niewoli jako gniazdo może służyć pudło, puste kłody drzewa lub inne sztuczne nory. Samice rodzą wiosną i latem, zazwyczaj od jednego do czterech młodych (większość porodów jest w czerwcu).
Wszystkie porody odbywają się między godziną 16:00 a 9:00, a więc w okresie największej aktywności pand. Po porodzie matka opiekuje się młodymi intensywnie. Pozostaje z nimi przez 60 do 90% czasu przez pierwsze kilka dni. Samce natomiast bardzo niewiele, lub wcale nie interesują się swoim potomstwem. Po tygodniu samice spędzają więcej czasu poza gniazdem. Wracają co kilka godzin, aby karmić i pielęgnować swoje młode oraz utrzymywać gniazdo w czystości.
Młode pandy rude pozostają w swoich gniazdach wraz z matką przez ok. 90 dni. Pierwszą wycieczkę poza gniazdo robią nocą. Wielkość dorosłych osiągają po ok. 12 miesiącach, a dojrzałość płciową po ok. 18 mies. Młode i matka mają bliski związek, dopóki młode nie staną się agresywne. Ma to miejsce na początku następnego sezonu lęgowego.
Panda ruda populacja i zagrożenia.
Obecnie pandy rude są uważane za gatunek mocno zagrożony. Są bowiem ofiarami wylesiania, uprzemysłowienia, czy kłusownictwa. Ich naturalna przestrzeń kurczy się. Coraz więcej lasów jest bowiem niszczonych przez wyręby oraz rozprzestrzenianie się rolnictwa i zabudowy. Wylesianie eliminuje miejsca lęgowe i źródła pożywienia. Izoluje też populacje na małe fragmenty oddzielone niegościnnymi terenami. Pandom czerwonym zagraża też inna działalność człowieka, jak np. zanieczyszczenie środowiska.
Gatunek jest też okazjonalnym celem polowań na zwierzynę łowną. Ginie też w pułapkach zastawianych na inne zwierzęta, np. na jelenie piżmowe. Pandy czerwone są również wypierane przez lokalne zwierzęta hodowlane. Rosnące populacje ludzkie w Azji oraz rosnące zapotrzebowanie na ziemię i drewno to jednak zagrożenie największe. Pandy rude są jednak chronione wedle załącznika II do Konwencji o międzynarodowym handlu gatunkami zagrożonymi i zagrożonymi wyginięciem. W 1988 r. zostały też uznane za zagrożone wyginięciem.
[…] Pandka ruda […]