Poitevin (Poitevin Mulassier) to rasa koni domowych, wywodzących się z Francji. W wielu źródłach spotkać można informację, jakoby przodkiem rasy poitevin były konie celtyckie. Jednak znacznie bardziej prawdopodobny jest fakt, że rasa powstała na skutek krzyżowania miejscowych klaczy z ogierami holenderskimi, duńskimi czy norweskimi. Koń poitevin nie jest szczególnie atrakcyjny pod kątem wizualnym. Nie jest także szczególnie zwinny i ruchliwy. Porusza się stepem i potrafi być niezwykle uparty. Mimo braku unikalnej urody i dość flegmatycznego usposobienia, ma jednak kilka cech, które czynią go zwierzęciem bardzo pożądanym. Przede wszystkim, konie ej rasy wykorzystywane są przy hodowli mułów. Na skutek krzyżowania klaczy rasy poitevin z osłami Poitou, na świat przychodzą niezwykle pracowite, duże i silne muły.
Koń poitevin – wygląd
Koń poitevin z pozoru prezentuje się niezwykle ociężale i leniwie. Wpływ na to ma z pewnością szeroka, długa kłoda oraz głowa, także o dużym rozmiarze. Garbaty nos oraz długie uszy dopełniają całości. Konie rasy poitevin nie grzeszą urodą, jednak są bardzo dobrze umięśnione, a ich sylwetka zapewnia im siłę i wytrzymałość. Zad konia jest szeroki i opadający, a nogi zakończone są dużymi kopytami o płaskim i szerokim kształcie. Pozwala to koniom poitevin sprawnie pokonywać tereny bagniste, podmokłe i grząskie. Konie tej rasy charakteryzują się dość bujnym i długim owłosieniem. Zarówno ogon, jak i grzywa konia należą do bardzo obfitych, podobnie jak szczotki, które znajdują się na jego nogach.
Jeśli chodzi o umaszczenie, koń poitevin zazwyczaj ma je kare, lecz zdarzają się także osobniki o barwie kasztanowej, bułanej lub szarej. Konie te mają słabo zaznaczony kłąb, co jest jednym z mankamentów, które psują jego ogólny wizerunek. Wysokość dorosłej klaczy osiąga średnio 160 cm, zaś dorosłe ogiery zazwyczaj bywają o 10 cm wyższe. Masa koni tej francuskiej rasy wynosi średnio 900 kg.
Historia rasy poitevin
Historia tej rasy jest niezwykle burzliwa i sięga kilkuset lat wstecz. Związana jest ona bezpośrednio z dziejami miasta Poitou, od którego swoją nazwę wzięła rasa koni poitevin. Za czasów króla Henryka IV, kiedy osuszano podmokłe i bagniste tereny w okolicy miasta. Sprowadzano w te rejony konie o dużych, szerokich i płaskich kopytach, które dobrze radziłyby sobie z wykonywaniem prac. Krzyżowanie ich z miejscowymi klaczami zaowocowało powstaniem rasy poitevin.
Przez następne stulecia, rasa rozwijała się mniej lub bardziej intensywnie. Księga stadna założona ostała dla tej rasy w 1884 roku, a w 1923 roku powstało stowarzyszenie hodowców tej rasy. Co prawda, konie poitevin określa się jako niezwykle silne i pracowite, jednak dziś ma to mniejsze znaczenie. Ich główną zaletą jest wykorzystywanie klaczy do krzyżowania ich z osłami w celu uzyskiwania mułów. Zapotrzebowanie na nie było i jest spore. Co za tym idzie – ten charakterystyczny koń francuski, również nie musi obawiać się o brak przydatności. Wprost przeciwnie – przez wielu znawców i hodowców koni francuskich, poitevin nazywany jest wręcz skarbem narodowym. Pokazuje to najlepiej skalę, przydatności tych ciężkich, dużych koni.
Charakter konia poitevin
Jeśli chodzi o charakter i usposobienie, konie poitevin Mulassier są nad wyraz spokojne. Ich powolny wręcz flegmatyczny styl bycia może irytować, ale ma też w sobie wiele uroku. Doskonale radzi sobie na ternach błotnistych, dzięki dużym i silnym kopytom. O koniach tej rasy często mówi się, że nie potrafiłyby skrzywdzić nawet muchy. Bez dwóch zdań, ich łagodne usposobienie i pokojowy charakter, to jedne z ich największych zalet. Z całą pewnością, spokój i zimna krew stanowią dla tej rasy sowitą rekompensatę za ewidentne braki w wyglądzie zewnętrznym. Co jednak szczególnie ciekawe – mimo ociężałego wyglądu i flegmatycznego charakteru, koń poitevin z pewnością nie jest leniem. Wprost przeciwnie. Są to konie bardzo pracowite i niezwykle silne, o dużej wydolności. W przeszłości bywał wykorzystywany jako koń pociągowy, głównie na roli. Dziś praktycznie nie spotyka się koni poitevin przy pracy w gospodarstwach, czy podczas prac leśnych.
Jednak jego wytrwałość i odporność sprawiają, że rasa ta doskonale sprawdzała się podczas wykonywania najcięższych prac zaprzęgowych. Koń poitevin porusza się powolnym stepem. Sprawia to, że często wykorzystywane są one do spokojnej jazdy, np. w hipoterapii. Konie te nadają się do jazdy wierzchem, choć trzeba pamiętać, że wyłącznie w celach rekreacyjnych.
W połowie XX wieku księgi hodowlane dla poitevin podawały, że pogłowie koni tej rasy szacowane jest na 50 ogierów i ok. 600 klaczy. Po 1945 roku, hodowla koni rasy poitevin ukierunkowana została na rzeź i produkcje mięsną. Wiązało się to ze spadkiem zapotrzebowania na zwierzęta pociągowe.
Gwałtowny rozwój mechanizacji na początku XX wieku sprawił, że pogłowie koni wielu ras zaczęło drastycznie maleć. Los ten nie ominął także koni rasy poitevin, które mimo że dziś przezywają swój renesans, jeszcze niedawno zagrożone były wyginięciem. Obecnie, konie te objęte są w na terenie całej Francji intensywna ochroną. Programy, mające na celu utrzymanie hodowli koni poitevin koordynowane są przez francuski rząd.
W trosce o zachowanie rasy Poitevin
Poitevin Mulassier to wspaniale, silne i bardzo spokojne konie. Mimo, że nie zaliczały się nigdy do najpiękniejszych i najbardziej ruchliwych, cenione są na całym świecie. Nie tylko z uwagi na fakt, że dzięki krzyżowaniu ich z osłami powstają silne i pracowite muły. Spokojne usposobienie oraz łagodny charakter koni francuskich stanowi ich ogromna wartość. Właśnie dlatego, tak ważne jest, aby rasa przetrwała i miała zapewnione odpowiednie warunki do dalszego rozwoju. Coraz większa liczba stadnin prywatnych angażuje się we wspieranie programu ochrony koni poitevin. Pozwala to mieć nadzieję, że te duże i silne konie przetrwają. Będą nadal mogły cieszyć wszystkich tych, którzy cenią sobie ich naturalne walory. Nie bez powodu poitevin nazywany jest rasą jedyną w swoim rodzaju. Nawet jeśli wiele koni może poszczycić się piękniejszym wyglądem oraz większą wszechstronnością w pracy, poitevin ma w sobie to „coś”. Coś co sprawia, że jest to koń unikatowy na skalę światową.