O tym, że konie zaliczają się do najbardziej fascynujących zwierząt na świecie, nikogo nie trzeba przekonywać. Ich siła, wielkość i charakter, w połączeniu z łagodnym lub niespokojnym usposobieniem, od wieków fascynują wszystkich miłośników tych potężnych zwierząt. Zarówno w czasach, w których konie wykorzystywane były do ciężkich prac siłowych, jak i dziś, docenia się ich piękno i temperament. W zależności od charakterystyki poszczególnej rasy, wyróżniamy konie pełne gorącego temperamentu, jak i spokojniejsze. Do tej ostatniej grupy zaliczają się konie zimnokrwiste, najpopularniejsze na całym świecie.
Mimo swej potężnej budowy i ogromnej siły fizycznej, uchodzą one za niezwykle spokojne i przyjazne człowiekowi. Warto poświęcić kilka słów najstarszej rasie koni zimnokrwistych, które zostały udomowione. Rasą tą jest koń belgijski – znany i cieszący się uznaniem na całym świecie. Belgi znane są pod każdą szerokością geograficzną. Rasa ta powstała w wyniku skrzyżowania ze sobą dawnych koni rycerskich, z miejscowymi końmi, takimi jak barbanosy czy Ardeny. W efekcie powstała niezwykle silna, spokojna i pracowita rasa koni, które szybko zdobyły uznanie hodowców w całej Europie.
Konie belgijskie – charakterystyka rasy
Koń belgijski to bez dwóch zdań, jedna z najpopularniejszych ras koni na świecie. Te zimnokrwiste konie przez lata wykorzystywane były do pracy w zaprzęgach. Miało to wpływ na kształt końskich nóg. Pierwsze belgi miały bowiem, nogi znacznie szczuplejsze od dzisiejszych koni belgijskich. Dopiero w kolejnych latach, kiedy konie belgijskie zaczęły być wykorzystywane do ciężkich prac pociągowych, wygląd nóg się zmienił. Stały się bardziej masywne i znacznie lepiej umięśnione. Nic dziwnego- koń belgijski, zwany także barbantem, może ważyć nawet 1200 kg. Przyznacie sami, że dźwiganie takiego ciężaru wymaga solidnej podstawy.
Jeśli chodzi o typowe cechy jakie przedstawia rasa koni belgijskich, należy wymienić umaszczenie. Zazwyczaj jest ono dereszowate, jednak zdarzają się również belgi kasztanowe, kare czy gniade. Znakiem rozpoznawczym koni belgijskich są obfite i charakterystyczne szczotki, które na tylnych nogach zaczynają się już przy kolanach. W przypadku przednich nóg, są one nieco krótsze, zazwyczaj od połowy łydek. Koń belgijski, zwany również barbantem (od barbanosów, które obok ardenów dały początek rasie), ma także bardzo głęboką klatkę piersiową. Konie te osiągają wysokość w kłębie od 160 do 175 cm. Daleko im więc chociażby do koni rasy shire, które przewyższają je nawet o 20 cm. Jednak mimo to, nie sposób odmówić im niezwykłej siły, pozwalającej dobrze znosić trudy najcięższej pracy.
koń belgijski, rasa koni, kon belgijski pochodzi z ,koń belgijski opis rasy, koń rasy belgijskiej, koń belgijski, rasy koni, ile kosztuje koń belgijski, koń belgijski waga, koń belgijski charakter,koń belgijski, rasa koni, kon belgijski pochodzi z ,koń belgijski opis rasy, koń rasy belgijskiej, koń belgijski, rasy koni, ile kosztuje koń belgijski, koń belgijski waga, koń belgijski charakter
Koń belgijski historia i pochodzenie
Ojczyzną koni belgijskich jest Barbancja i Flandria. W tych dwóch regionach Belgii rozpoczęły się prace nad uzyskaniem konia silnego i spokojnego, do prac zaprzęgowych. W średniowieczu, konie belgijskie często służyły w armii. Nic dziwnego – potężna sylwetka sprawiała, że koń belgijski doskonale sprawdzał się jako rumak bojowy. Kolejny przykład zastosowania koni belgijskich to uprawa roli. Przez wiele dekad, konie belgijskie służyły właścicielom ziemskim, wykonując najcięższe prace zaprzęgowe. Liczne walory belgów, przede wszystkim ich siła, spokój i opanowanie, sprawiły że rasa szybko zdobyła popularność nie tylko poza Barbancją i Flandrią, ale także poza granicami Belgii. Pozwoliło to na eksport koni belgijskich, najpierw do Francji i Niemiec, później zaś do innych krajów Europy.
Co ciekawe, zalety rasy bejgijskiej doceniane były nie tylko przez rolników, ale również przez hodowców. Ogiery belgijskie często były używane do uszlachetniania poszczególnych ras koni, by nadać im potężniejszego wyglądu i spokojny charakter. Wpływy koni belgijskich zauważalne są w rasach koni na całym świecie. Nawet najpotężniejsze szajery, czy clydesdale, mają w sobie coś z belgów. Podobnie jak konie reńskie czy wiele innych ras koni niemieckich. Co ciekawe, konie belgijskie mają swój duży udział w powstaniu ras polskiego konia zimnokrwistego. W szczególności koń sztumski czy łowicki, posiadają wiele cech typowych dla koni belgijskich. Na ziemiach północnej Polski odbywały się popularne w całej Europie końskie jarmarki. Podczas nich, rodzimi hodowcy krzyżowali swoje konie z bardziej szlachetnymi rasami, a koń belgijski i ardeński były rasami najbardziej pożądanymi.
Główne wytyczne, dotyczące rasy koni belgijskich, podchodzą z końca XIX wieku. W 1885 roku, postanowiono uznać trzy niezwykle podobne do siebie linie koni za jedną, wspólną rasę konia belgijskiego. Jeśli chodzi o pogłowie koni belgijskich w Polsce, największa liczba belgów na naszych ziemiach żyła przed II wojną światową. Pracowały one głównie na roli. Jednak późniejszy rozwój mechanizacji i rezygnacja z koni pociągowych sprawiły, że obecnie hoduje się je głównie w celach rekreacyjnych. Konie belgijskie można spotkać także w zaprzęgach. Konie belgijskie, również w Polsce wykorzystywane były do nadawania rodzimym rasom zimnokrwistym masywniejszej budowy ciała.
Żywienie koni belgijskich
Koń belgijski wykazuje dość specyficzne potrzeby żywieniowe. Ustalając dietę belgów, należy wziąć pod uwagę takie czynniki, jak: wiek, płeć, masa ciała oraz to, czy koń poddawany jest szkoleniu, czy stoi w zagrodzie. Konie, które ćwiczą, wykorzystywane są do jazdy w zaprzęgach itp., powinny otrzymywać większą dawkę energii, przy jednoczesnej kontroli wagi. Koniom belgijskim należy podawać jedzenie w mniejszych porcjach, ale częściej. Szczególnie w okresie zimowym, należy zapewnić belgom dostęp do marchwi, która pokrywa zapotrzebowanie na witaminy i wartości odżywcze. Koń belgijski powinien otrzymywać dużo wody, zasadniczo przy każdym posiłku, a także po intensywnym wysiłku fizycznym. Należy dbać oto, aby niewłaściwa dieta nie obciążała organizmu. Zwierzę takie, stanie się ociężałe i pozbawione naturalnej witalności, która jest znakiem rozpoznawczym belgów. Jeśli chodzi o pielęgnację koni belgijskich, codzienne czyszczenie i szczotkowanie powinno być standardem. Pomoże to uchronić skórę i sierść konia przez namnażaniem się pasożytów, grzybów czy powstawania stanów zapalnych.