Konie zimnokrwiste to nie tylko nadludzka siła, potężny wygląd i przyjazne usposobienie. To także upór, pracowitość i opanowanie, którego pozazdrościć mogą im ludzie. Podobnie jak wielu innych cech, które sprawiają, że konie zimnej krwi są tak popularne. Nawet w czasach, kiedy ich główny atut – siła – nie jest niezbędny z uwagi na rozwój mechanizacji, hoduje się konie zimnokrwiste. Szczególną rasę koni zimnokrwistych stanowi koń buloński. Rasa ta ma swoje wielowiekową historię, a we współczesnej Francji jest otoczona prawdziwym kultem. Hodowla koni bulońskich rozprzestrzeniła się na masową skalę, nie tylko na ziemiach francuskich, ale także w innych rejonach Europy. Z naszego artykułu dowiecie się wszystkiego co trzeba wiedzieć o rasie koni bulońskich.
Rasa koni bulońskich
Historia rasy zaczyna się za czasów Juliusza Cezara, w starożytnym Rzymie. Imponujące tło, prawda? W czasach Cezara, rzymskie konie, stacjonujące w okolicach miasta Calais, krzyżowane były z miejscowymi klaczami. W wyniku takich kojarzeń uzyskiwano konie o orientalnym wyglądzie, co w znaczącym stopniu odróżniało je od pozostałych koni zimnokrwistych. W swojej historii koń buloński krzyżowany był wielokrotnie, także z końmi arabskimi oraz andaluzyjskimi. Nic dziwnego, że rasa koni bulońskich tak często i chętnie byłą używana o uszlachetniania innych ras zimnokrwistych. Ciekawostkę stanowi fakt, że konie bulońskie, jako oficjalna i uznana rasa, istnieją dopiero od XVII wieku. Nazwa rasy wywodzi się od miasta Boulogne.
Uznano dwie charakterystyczne odmiany rasy bulońskiej: Dunkerque oraz Mareyeur. Szczelnie ta druga odmiana byłą unikatowa. Konie rasy Mareyeur były małe, szybkie i zwinne, dzięki czemu były bezcenne w dostawach i transporcie świeżych ryb, warzyw czy owoców morza na rynki miast. Stopniowo, wraz z rozwojem mechanizacji, odmiana Mareyeur przestałą jednak by wykorzystywana do transportu, przez co jej populacja znacząco spadła. Dziś nadal się je hoduje, jednak rząd francuski wdrożył specjalny program, który ma uratować konie Mareyeur przed całkowitym wyginięciem.
Z kolei odmiana Dunkerque obejmuje ciężkie i duże konie pociągowe. Te nadal wykorzystywane są do prac pociągowych oraz wielu innych zadań. Szczególną popularnością cieszą się w gospodarstwach ekologicznych, których we Francji nie brakuje. Jednak prace w polu i sadzie to niejedyne zastosowanie koni bulońskich. Rasa ta świetnie sprawdza się także w lesie, przy wyrębie i ściąganiu ciężkich pni.
Koń buloński przez wieki był utożsamiany z ciężką pracą i do niej był przystosowywany. Warto w tym miejscu dodać, że bulony łączą ogromna siłę z niezwykłą elegancją i wyjątkowo pięknym chodem. Dzięki temu, słusznie noszą przydomek najbardziej wytwornej rasy koni zimnokrwistych na świecie. Wielką zaletą koni bulońskich jest fakt, że bardzo szybko osiągają one dojrzałość do pracy. Dzięki temu, na przestrzeni wieków wykorzystywano je do ciągnięcia wozów oraz innych zastosowań. Do tego stopnia, że bulony stały się końmi popularnymi także poza Francją. Ich siła oraz gotowość do wykonywani najcięższych prac sprawiły, że bulony przez lata były eksportowane do innych krajów.
Użytkowość bulonów
Obecnie, koń buloński jest gatunkiem hodowanym głównie na rzeź. Należy wspomnieć,ze końskie mięso we Francji, ale także Belgii czy Niemczech traktowane jest jako wielki przysmak. W Polsce konina równie cieszy się popularnością, lecz nieporównywalnie mniejszą niż w przypadku krajów zachodnich. Co prawda wiele organizacji stara się chronić konie przed rzeźnią, wykupując je od hodowców jednak rynek koniny jest niezwykle duży. Niestety, jednymi z głównych ofiar mody na końskie mięso są konie bulońskie, cenione ze względu na jego doskonałą jakość i delikatny smak.
Budowa konia bulońskiego
Jak wspomniano wcześniej, koń buloński charakteryzuje się niezwykłą elegancją i jedynym w swoim rodzaju wyglądem. Wygląd ten sprawia, że bulony wyróżniają się na tle koni zimnokrwistych, które charakteryzują się zazwyczaj krępą sylwetką, potężną klatką piersiową i dużym zadem. Głowa koni zimnokrwistych zazwyczaj jest dość małą i osadzona nisko, na krępej szyi. W przypadku bulonów jest inaczej. Co prawda nie osiągają one oszałamiającego wzrostu, ich wysokość w kłębie to ok 165-175 cm. Jednak ich głowa oraz cała sylwetka, charakteryzują się niezwykle szlachetnymi kształtami. Szyja mocnej budowy, jest ukształtowana prawidłowo i dość smukła. Łopatki krótkie i dość strome.
Konie bulońskie charakteryzują się mocno umięśnionym i lekko ściętym zadem. Strome i dość krótkie łopatki nadają im zgrabnego i efektownego wyglądu. Kopyta koni rasy bulońskiej są twarde choć niezbyt duże. Pozwala to im poruszać się lekko i niezwykle płynnie. Inaczej niż większość koni zimnokrwistych, chodzących ciężko i powolnie.
Koń buloński posiada prosty grzbiet, a klatkę piersiową charakteryzuje duża głębokość i szerokość. W odróżnieniu od wielu ras koni zimnokrwistych, bulony nie posiadają szczotek na swoich silnych i umięśnionych nogach. Mają za to bujną i piękną grzywę.
Koń buloński najpiękniejszy z koni zimnokrwistych
Konie bulońskie, podobnie jak znacząca większość ras zimnokrwistych, mają niezwykle przyjazny i serdeczny charakter. Uwielbiają ludzi i dobrze współpracują. Nic dziwnego, ze są predysponowane do wykonywanie najcięższych prac. Bulony, dzięki połączeniu swojej siły oraz jedynej w swoim rodzaju elegancji, zdobyły uznanie na całym świecie. Dziś poza hodowlą na rzeź, często można spotkać je w prywatnych stadninach, gdzie hoduje się je w celach rekreacyjnych. Bulony nadają się także pod siodło, co w przypadku koni zimnokrwistych jest dość osobliwe. Jednak w przypadku tej ras, nie może dziwić.
Koń buloński słynie bowiem z doskonałego chodu, choć, przy swojej masie i dość atletycznej budowie, preferuje raczej spokojny chód. Jednak doskonale sprawdza się np. w hipoterapii i wszędzie tam, gdzie liczy się cierpliwość, pogodne usposobienie oraz spokój. Właśnie dlatego, rasa koni bulońskich, mimo że coraz rzadziej wykorzystywana w pracach pociągowych, cieszy się tak ogromną popularnością.
