Sporty konne mniej znane

Related Post

Sporty konne mniej znane

Poza wyścigami, skokami przez przeszkody, czy ujeżdżaniem, istnieje też sporty konne mniej znane. Konieczne poznaj wszystko na temat sporty konne. Jeszcze dziś sprawdź również, na jakich zasadach odbywają się wyścigi kłusaków, powożenie, gra w polo, jazda western i woltyżerka.

sporty konne mniej znane, sporty konne mniej znane, sporty konne mniej znane, sporty konne mniej znane

Sporty konne mniej znane – wyścigi kłusaków

Wyścigi kłusaków polegają na biegu koni zaprzężonych do specjalnych dwukołowych wózków zwanych sulkami. Konie musza przy tym poruszać się wyłącznie szybkim kłusem. Próba przejścia konia w galop (choćby tylko na moment, na kilka kroków) powoduje całkowitą dyskwalifikację zespołu koń-człowiek. Wyścigi kłusaków są dla specjalnych koni klasyfikowanych do kilku typów: kłusaki orłowskie (rasa rosyjska), kłusaki amerykańskie Standarbred (rasa amerykańska z USA) i kłusaki francuskie (rasa francuska). Kłusaki amerykańskie charakteryzują się krokiem zwanym inochodem. Polega on na tym, że koń niczym wielbłąd biegnie przestawiając jednocześnie parami dwie kończyny lewe, na przemian z dwiema prawymi. Natomiast zwykły (normalny) kłus koni polega na tym, że ich nogi poruszają się naprzeciwlegle po skosie, czyli najpierw noga lewa tylna i prawa przednia, a potem odwrotnie. Wyścigi kłusaków wymagają jedynie szybkości i zachowania kłusu. Dlatego w hodowli tych koni chodzi głównie o szybkość w kłusie, a ich pokrój nie ma praktycznie znaczenia.

Sporty konne mniej znane wyścigi kłusaków
wyścigi kłusaków

Kłusakami są więc zarówno osobniki małe i bardzo lekko zbudowane (typ konia arabskiego), jak i konie duże oraz masywne (typ folbluta, konia półkrwi angielskiej). Ich wysokość w kłębie waha się zatem w granicach 145-170 cm. Wyścigi kłusaków wymagają specjalnych torów. Na świecie pierwsze takie gonitwy odbywały się już na przełomie XIX/XX w. W Polsce są jednak wciąż mało popularne, a jedyny u nas tor do tych wyścigów jest we Wrocławiu (tor Partynice). Natomiast w USA oraz innych krajach zachodnich wyścigi kłusaków są popularne na równi z wyścigami koni na czas (startują tu głównie konie pełnej krwi angielskiej, czyli folbluty) i tak samo jak one są przedmiotem gier hazardowych.

 

Sporty konne – powożenie

Powożenie to jedne z najstarszych sportów konnych. Początki tych konkurencji wedle artefaktów kopalnych sięgają 680 roku p.n.e., a nawet wcześniej (m.in. w starożytnym Egipcie). Właśnie w 680 r. p.n.e. odbywała się XXV Olimpiada Grecka, w której rozgrywano wyścig kwadryg konnych (powóz wojenny zaprzężony w czwórkę koni. Potem dalej w dziejach odbywały się podobne do nich rzymskie wyścigi rydwanów. Natomiast później w Europie powożenie jako dyscyplina sportowa stało się modne szczególnie w połowie XIX w.

powożenie konmi
Zawody w powożeniu – konkurs A ujeżdżenie

Za niepisanego prekursora nowożytnych wyścigów sportowych zaprzęgów konnych uważa się króla Anglii Jerzego IV. Współcześnie konkursy typu powożenie służą głównie jako egzamin wytrzymałości, dzielności, charakteru i temperamentu koni zaprzęgowych. Stanowią też oczywiście kontynuację pięknej i bogatej tradycji powożenia, obecnie zaniechanej z powodu nagminnego używania „koni mechanicznych”, lecz niegdyś będącej istotnym elementem kultury wielu państw i narodów.

 

Sporty konne – polo

Polo to gra zespołowa, przypominająca gry zespołowe z piłką wbijaną do bramki. Dwie przeciwne drużyny jeźdźców na koniach strzelają sobie gole do bramki, używając kija zwanego młotkiem, o długości ok. 50-53 cali. Na wyposażeniu jest też: kask ochronny, ostrogi na buty, ochraniacze na kolana oraz bat. Gra odbywa się na pełnowymiarowym boisku zwanym „outdoor polo”, a każda z dwu przeciwnych drużyn składa się z 4 (pełnowymiarowe boisko ok. 280 x 53 m) lub 3 zawodników na koniach (na boisku o wymiarach 92 x 46 m) lub 2 zawodników (na boisku o wymiarach minimalnych 50 x 25 m). Bramkami są dwa słupki oddalone od siebie na ok. 7,4 m.

W polo stosuje się następujące uderzenia podstawowe: backhand do przodu, backhand do tyłu, forehand do przodu, forehand do tyłu, forehand i backhand pod szyją konia, uderzenia robione pod brzuchem konia, a także uderzenia za końskim ogonem. Cały mecz składa się z 6 chukkas (chukkers, rundy), można jednak tez grać mecze z 4-5 chukkas.

sporty konne mniej znane polo
polo

Każdy chukka jest oddzielony dzwonkiem i trwa 7 min. Gra zawsze toczy się dotąd, dopóki piłka nie wyjdzie z pola boiska. Przywraca ja potem kolejny dzwonek robiony po 30 sek. Gdy jest remis, rozgrywa się wtedy dodatkowy chukka, trwający aż do wbicia bramki. Niekiedy w takiej dogrywce rozstaw palików bramek powiększa się dwukrotnie, aby gol padł szybciej i pewniej. Poszczególne chukkas oddzielają trzyminutowe przerwy, a w połowie całego meczu jest przerwa pięciominutowa. Po każdym golu drużyny zmieniają pola na przeciwne. Konie po chukkas są wymieniane. Zawodnicy polo mają swoje indywidualne handicapy, które przyznaje im Krakowy Związek Polo lub Hurlingham Polo Association (wynosi on od -2 do +10 goals). Suma handicapów zawodników stanowi handicap drużyny. Mecze polo odbywają się pomiędzy drużynami mającymi takim sam lub podobny handicap. Drużyna o niższym handicapie zawsze ma jednak dodawane punkty dodatkowe.

 

Sporty konne mniej znane – jazda western

Jazda western jest popularna tam, gdzie od setek lat wykorzystuje się konie do pracy przy bydle, czyli: w USA, Argentynie, Brazylii, Australii, Nowej Zelandii i w niektórych częściach Afryki. Jazda western staje się też ostatnio coraz bardziej popularna i w niektórych innych krajach, także w Polsce. Koń w tym sporcie ma być lekki, szybki, zrównoważony i bardzo posłuszny i łatwy w prowadzeniu (ma idealnie reagować na polecenia). Jazda western wywodzi się korzeniami od pionierów osadnictwa szczególnie w Ameryce Północnej. Konie były wtedy jedynym środkiem lokomocji i pomocy przy wypasie, spędach i kontroli wielkich stad bydła. Przeżycie ludzi niejednokrotnie zależało tam właśnie od koni. Używano je też do polowań dla zdobycia żywności. Jazda western wymusza posiadanie specjalnego, głębokiego i bardzo wygodnego siodła z wysokim łękiem na przedzie. Siodło to ma umożliwiać siedzenie w nim przez wiele godzin na dobę. Jeździec wraz z koniem ma tu tworzyć bardzo zgrana i harmonijna całość.

Sporty konne mniej znane jazda western
jazda western

Konie do jazdy western są uczone nawet kilka lat. Jeździec trzyma tu wodze w jednym ręku (druga ręka pozostaje wolna, by móc strzelać, rzucać lasso i łapać bydło itp.), a nogi ma w strzemionach, które są dłuższe niż w normalnej jeździe sportowej czy rekreacyjnej. Koń reaguje na polecenia słowne, ale jest też w dużej mierze kontrolowany poprzez balans dosiadu i ciężaru jeźdźca, a nie rękami i nogami jak w zwykłej jeździe konnej. Koń westernowy ma przy tym ruszać się swobodnie i lekko, a jeździec luźno siedzi i trzyma wodze. Zawody w jeździe western testują posłuszeństwo, zgranie z jeźdźcem oraz zdolności koni do wykonywania skomplikowanych ćwiczeń (np. zbieranie i kontrola bydła, gwałtowne hamowanie i stopowanie złapanego na lasso cielaka). Jazda western jest promowana poprzez zawody i mistrzostwa USA, Europy i świata. Wielu jeźdźców ćwiczy też umiejętności dodatkowe, niekonkurencyjne, jak np. strzelanie w stylu western czy rzucanie nożem.

 

Sporty konne – woltyżerka

Woltyżerka czyli akrobacja na koniu jest konkurencją sportową, ale też i dobrym uzupełnieniem bardziej zaawansowanego treningu dla jeźdźców. Woltyżerka jest więc ćwiczona często nawet przez wielkich mistrzów skoków konnych, Wszechstronnego Konkursu Konia Wierzchowego WKKW, czy ujeżdżenia. Jeźdźcy mogą dzięki temu poprawić swój dosiad i zachowanie równowagi w siodle. Nazwa dyscypliny jako „woltyżerka” wywodzi się z francuskiego słowa z okresu renesansu – „La Voltige”. Woltyżerka stanowiła wtedy jeden z obowiązkowych elementów jeździeckiej musztry wojskowej i cywilnej. Rycerstwo i szlachta obowiązkowo ćwiczyła w ten sposób zwinność w jeździe konnej (było to przydatne potem w boju, na polowaniach). Początki woltyżerki sięgają starożytności. Na przykład w Rzymie cezarów jedną z konkurencji igrzysk stanowiły ćwiczenia akrobatyczne na koniu w galopie. Podobne do tego były również tradycyjne w starożytnej Krecie (kultura minojska) popisy taneczne na grzbietach byków.

sporty konne mniej znane woltyżerka
sporty konne mniej znane woltyżerka

Historycy ustalili, że tradycja akrobacji na koniu ma ponad 2 tys. lat. Woltyżerka zapoczątkowała też inną podobną dyscyplinę sportową – gimnastykę na koniu (z łękami). W woltyżerce jeździec wykonuje serię bardzo różnych ćwiczeń gimnastyczno-akrobatycznych na galopującym koniu. Musi to robić w idealnej harmonii i równowadze z ruchem zwierzęcia, które jest w tym czasie prowadzone przez drugą osobę (lonżujący) na lonży. Koń chodzi tak po okręgu o średnicy 15 m. Na zawodach w woltyżerce wystawiane są zespoły złożone z 8 zawodników oraz jednego rezerwowego i lonżującego każdy. Zawody woltyżerki obejmują dwa konkursy – obowiązkowy i dowolny. Na program obowiązkowy składa się 7 kolejnych elementów: „wskok, siad podstawowy, flaga, młynek, nożyce, stanie, oraz flanka”. Całość wykonania tych ćwiczeń ma być wykonana w ciągu 8 minut. Występ taki ocenia zespół złożony z 3 lub 5 sędziów, nadając zawodnikowi punkty w skali 1 do 10 (taka sama punktacja obowiązuje w akrobatyce sportowej).

Czytaj również: