Sęp afrykański opis przystosowanie do życia ciekawostki to zaledwie minimum informacji o tym ciekawym ptaku, nieodłącznym atrybucie Afryki. Obraz tego kontynentu jaki znamy, zawsze kojarzy się m.in. z lwami i krążącymi wokół ich zdobyczy sępami czy hienami. Niestety niedługo taki widok może bezpowrotnie odejść w niepamięć. Gina już bowiem obecnie nawet te do niedawna bardzo liczne i popularne gatunki. Martwisz się o przetrwanie dzikiej przyrody, więc przeczytaj nasze info na temat – sęp afrykański ciekawostki. Poznaj też sęp afrykański opis i sęp afrykański przystosowanie do życia.
Sęp afrykański stanowisko systematyczne.
Sęp afrykański (łac. Gyps africanus) jest gatunkiem dużych dzikich ptaków z podrodziny jastrzębi (Accipitrinae) i rodziny jastrzębiowatych (Accipitridae). Ich dalsza systematyka to rząd szponiaste inaczej ptaki drapieżne jastrzębiowe (Accipitriformes, dzienne ptaki drapieżne) oraz podgromada ptaki neognatyczne Neornithes.
Sępy afrykańskie z racji koloru piór są też nazywane sępami białogrzbietymi. W rodzinie jastrzębiowate (Accipitridae), sępy te występują wraz z orłami, jastrzębiami, myszołowami czy kaniami. Ich blisko spokrewnionymi krewniakami są sęp płowy (G. fulvus) i bengalski (G. bengalensis). Sępy te to znakomity padlinożerca, który zjada zwłoki dużych zwierząt, czyszcząc ekosystem z padliny.
Sęp afrykański występowanie.
Sępy afrykańskie białogrzbiete to tzw. sępy Starego Świata, ponieważ rejonem ich występowania w naturze jest Afryka. Dokładne miejsca ich siedlisk ciągną się od północnych okolic Sahelu, aż po Senegal, Gambię i Mali. Dalej biegną na wschód po Somalię i Etiopię. Spotkamy je również we wschodniej Afryce i dalej w Mozambiku, Zambii, Zimbabwe, Botswanie, Namibii i RPA na południu. Do niedawna sęp afrykański był popularny i liczny w lokalnych ekosystemach Afryki.
Niestety choć nadal jest najpopularniejszym sępem na tym kontynencie, to zaliczono go już także do gatunków krytycznie zagrożonych wyginięciem. W części Afryki wymarł już całkowicie, jak np. w Nigrze, gdzie ostatni raz widziano go w 1997 r. W Ghanie ostatnie osobniki żyją natomiast już tylko w lokalnym Parku Narodowym Mole. Gatunek ten wymarł również w Nigerii, gdzie nie ma go nawet w najdzikszym parku Yankari Game Reserve.
Sęp afrykański przystosowanie do życia – dieta i odżywianie.
Afrykańskie sępy białogrzbiete są drapieżnikami i jednocześnie padlinożercami. Zjadają głównie mięśnie i wnętrzności z tuszy padłych zwierząt. Mogą też jeść miękkie fragmenty kości, jak np. szpik kostny, chrząstki. Rzadko też polują. Okazyjnie mogą bowiem schwytać, zabić i zjeść np. młode i chore osobniki antylop. W razie suszy i głodu mogą atakować zwierzęta gospodarskie z lokalnych afrykańskich farm. W miastach i ich okolicach żerują zaś głównie na śmietniskach i wysypiskach śmieci.
Sęp afrykański opis – nawyki i styl życia.
Afrykańskie sępy białogrzbiete są bardzo towarzyskie i wiodą dzienny tryb życia. Mają też zachowania stadne w swoich zwyczajach żywieniowych. Zawsze wiele z nich gromadzi się przy odnajdywanej padlinie, nawet wtedy, gdy jest pod dostatkiem pożywienia. Często w pobliżu martwego zwierzęcia może zebrać się nawet aż 100 sępów białogrzbietych. Przy tak wielu konkurentach do jedzenia dochodzi wtedy do większych czy mniejszych walk. Sępy afrykańskie są też bardzo oswojonymi ptakami i potrafią zapuszczać się również do miast w poszukiwaniu pożywienia. Szukają pożywienia, szybując wysoko w powietrzu i używając swojego niezwykle bystrego wzroku.
Gdy jakiś osobnik zobaczy świeżo zabite zwierzę, zacznie krążyć po niebie nad tym miejscem. Dla innych sępów jest to czytelny sygnał do tego, aby również polecieć w to miejsce. W większej grupie są w stanie odpędzić nawet duże lwy od padliny. Sępy afrykańskie są jednak przystosowane do żerowania tylko na tkankach miękkich.
Nie są więc w stanie rozerwać zwierząt dużych o grubej skórze. Wtedy muszą czekać, aż padlinę rozerwą i narusza najpierw jakieś duże drapieżniki, jak np. lwy czy hieny. Po najedzeniu, sępy lubią wykąpać się w wodzie w jakimś ulubionym miejscu przy wodopoju, wraz z innymi gatunkami zwierząt. Najczęściej jednak odpoczywają potem najedzone do granic możliwości, z rozpostartymi skrzydłami, zwrócone do słońca.
Sęp afrykański rozmnażanie i nawyki godowe.
Sępy afrykańskie są monogamiczne. Utworzone pary pozostają razem na całe życie. Ich sezon rozrodczy przypada głównie w porze suchej. Cały rok trwa natomiast we wschodniej Afryce. Obejmuje kwiecień i czerwiec w RPA oraz w centralnej części kontynentu afrykańskiego. Z kolei w Afryce Zach. i Płn.-wsch. przypada na październik i styczeń, a w KwaZulu-Natal jest w czerwcu i sierpniu. Sępy afrykańskie gniazdują w małych i luźnych koloniach, obejmujących od 2 do 13 ptaków.
Tworzą gniazda na szczycie wysokiego drzewa na swoim terytorium, często blisko lokalnego strumienia. Gniazdo jest stosunkowo małe, jak na rozmiar tego dużego ptaka. Tworzy go platforma wykonana z patyków, z wnętrzem wyłożonym zielonymi liśćmi i suchą trawą. Składają zwykle 1 jajo. Okres wysiadywania i wylęgania jaj trwa 56 dni. Robią to na zmianę oboje rodzice. Wyklute młode są niedołężnymi gniazdownikami i wymagają opieki rodziców.
Cykl rozrodczy jest długi, ponieważ sam tylko okres inkubacji jaj wynosi aż 8 tyg., a odchów piskląt w gnieździe ok. 4-5 mies. (108-140 dni). Ich całkowite usamodzielnienie następuje jednak dopiero po 5-6 miesiącach.
Sęp afrykański znaczenie w ekosystemie.
Nisza ekologiczna sępów jest dobrze znana i niezbędna w ekosystemie Afryki. Sępy białogrzbiete odgrywają w nim bardzo ważną rolę padlinożerców i czyścicieli, obok towarzyszących im hien. Usuwają bowiem wszelkie martwe szczątki zwierząt i jako padlinożercy oczyszczają w ten sposób środowisko. Pomagają dzięki temu zapobiegać w zaleganiu gnijących nieczystości i ewentualnym rozprzestrzenianiu się wynikających z nich chorób. Środowisko Afryki bez sępów staje się więc coraz bardziej zagrożone różnego typu pandemiami.
Sęp afrykański zagrożenia populacyjne.
Według Czerwonej Księgi IUCN (Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody), sęp afrykański jest najbardziej rozpowszechnionym sępem w Afryce. Obecnie jednak jego liczebność kurczy się w zastraszającym tempie. Całkowita wielkość dzikiej populacji tego gatunku sępa wynosi bowiem w Afryce już tylko 270 000 osobników. Ptak ten jest więc klasyfikowany aktualnie, jako krytycznie zagrożony (CR). Mimo starań w kierunku jego całkowitej ochrony, jego liczebność nadal jednak maleje.
Głównym zagrożeniem dla afrykańskiego sępa jest przekształcanie i utrata siedlisk na rzecz rolnictwa. Inne niekorzystne czynniki to rosnący brak dostępnej padliny. Powodem tego jest zmniejszająca się populacja dzikich zwierząt kopytnych, wyniszczające polowania safari i kłusownictwo. Sępom szkodzą też leki weterynaryjne podawane kopytnym, na których padlinie one potem żerują. Leki takie i trutki chemiczne są również podrzucane do padlin celowo, by pozbywać się uciążliwych sępów.
Grozi im też nielegalne łapanie w celu handlu żywymi zwierzętami oraz kłusownictwo na mięso. Kłusownicy trują też sępy, by te nie oznajmiały swym krążeniem na niebie miejsc nielegalnie ubitych zwierząt. Część ptaków ginie też porażona prądem przez słupy elektryczne.
Sęp afrykański ciekawostki
Na temat sępów krąży wiele żartów, mitów, memów oraz oczywiście róznych ciekawostek. Niektórzy uważają na przykład, że sępy potrafią przewidzieć wszystko – od wyników w piłce nożnej, po zwycięskie liczby na loterii. Mało kto wie też, że sępy białogrzbiete z Nowego Świata polują za pomocą węchu. Wykrywają w ten sposób rozkładające się zwłoki zwierząt. Wyczuwają ulatniający się z nich gaz zwany merkaptan. Zaczyna się on wydzielać, gdy następuje rozkład padliny. Sępy afrykańskie należą ponadto do tej samej rodziny, co na przykład jastrzębie i orły. Ci ich pobratymcy nie mogą jednak wąchać i wyczuwać w ten sposób pożywienia.
Polują więc kierując się w zdobywaniu pokarmu jedynie na podstawie swojego wzroku. Sępy mają też uszy, podobnie jak inne ptaki. Nie można jednak zobaczyć otworu do uszu sępa, ponieważ są one pokryte cienką skórą. Naskórek ten ma za zadanie zapobiegać dostawaniu się tam pokarmu podczas jedzenia. Sępy wkładają przecież głowę wraz z szyją w różne zakamarki rozkładających się zwłok. Kanał uszny pozostaje jednak u nich niezanieczyszczony.
Ciekawostką jest też to, że ok. 100 sępów afrykańskich może objeść dosłownie całe mięso i wnętrzności ze 100-funtowej tuszy (ok. 45 kg) w zaledwie ok. 3 minuty. Nie grozi też sępom zatrucie pokarmowe gnijącą padliną. Dlaczego? Ponieważ ich kwasy żołądkowe są bardzo kwaśne i mają niemal zerowe pH. Te bardzo silne kwasy żołądkowe zabijają wszelkie drobnoustroje, zapobiegając rozprzestrzenianiu się chorób.
Sępy są też ciekawe z innego powodu. Otóż aby się ochłodzić w gorącym afrykańskim klimacie, sępy afrykańskie będą wtedy oddawać własny mocz na stopy i nogi. Mokre nogi łatwiej oddają ciepło z krążącej w nich krwi. Ponadto zabija to również ewentualne pasożyty i bakterie, co pomaga zachować lepsze zdrowie u tych ptaków. Mało kto również wie, że sępy są tak naprawdę bliżej spokrewnione z bocianami, niż z jakimikolwiek innymi gatunkami ptaków drapieżnych.
[…] Sęp afrykański (Gyps africanus) […]