Zielony wąż jadowity

Węże jadowite budzą w nas odrazę i strach. Niektóre z nich dodatkowo mają też jaskrawe zielone ubarwienie, co jeszcze dodatkowo zwiększa wrażenia. Na jakie gatunki powinniśmy jednak uważać najbardziej? Interesujesz się wężami jadowitymi? Przeczytaj więc nasz opis i sprawdź, jakie gatunki mają ubarwienie zielone. Poznaj, jaki zielony wąż jadowity jest najgroźniejszy dla ludzi.

Zielone węże – dlaczego ich jad jest taki groźny?

Jad powoduje śmierć i wstępne trawienie. Jad składa się przy tym z mieszaniny białek, które atakują układ nerwowy lub układ krążenia ofiary. Zależy to od gatunku węża. W jadzie jest też substancja hialuronidaza, która intensyfikuje szybkie rozchodzenie się jadu po organizmie ukąszonej ofiary. Największym jadowitym wężem na świecie jest kobra królewska. Żyje w południowych Chinach, Indochinach, Malezji i na Filipinach. Osiąga niemal 6 m dł. i waży do 9 kg.

Dorosłe kobry królewskie dożywają 30 lat, a ich młode są gotowe do ataku już od urodzenia. Najbardziej jadowitym wężem na świecie jest jednak tajpan pustynny żyjący w Australii. Jego jednorazowo wstrzyknięty jad może zabić aż sto dorosłych osób. Zaczyna jednak działać dopiero po 45 min. Jest zatem czas na ratunkowe podanie surowicy. Bez niej człowiek na pewno umrze. Najwięcej jadu wśród węży produkuje pięknie ubarwiona żmija gabońska.

Posiada również największą głowę i najdłuższe zęby jadowe. Na szczęście jest dość płochliwa i bardzo rzadkie są jej ataki na ludzi. Najwięcej przypadków śmiertelnych u ludzi powoduje jednak mało znana daboja łańcuszkowa, żyjąca w Azji. Rocznie przez jej jad umiera ok. 900 osób. Zielone węże jadowite wcale nie są więc najgroźniejszymi gatunkami pod względem jadowitości.

Żmija nosoroga (Vipera ammodytes)
Żmija nosoroga (Vipera ammodytes)

Najgroźniejsze węże jadowite Europy.

Najgroźniejszym jadowitym wężem w Europie jest żmija nosoroga. Łatwo ją rozpoznać po charakterystycznym rogu na końcu pyska. Żmija ta mieszka na suchych terenach skalistych na południu naszego kontynentu. Sprowokowana w odruchu obronnym potrafi skoczyć nawet na wys. 40 cm. Nieco mniej jadowita od niej jest żmija lewantyńska, która na dodatek lubi tereny zamieszkane przez ludzi. Zamieszkuje pobliża domostw na Cyprze, w Rosji Południowej, czy w Turcji.

Jej pokarmem są głównie małe gryzonie i ptaki. Natomiast jedynym wężem jadowitym w Polsce jest żmija zygzakowata. Wąż ten nigdy nie atakuje jednak sam z siebie, lecz wyłącznie w samoobronie. Jej jad powoduje zaburzenia w krzepnięciu krwi i zalepianie się drobnych włosowatych naczyń krwionośnych.

Po ukąszeniu trzeba jak najszybciej zgłosić się do lekarza i podać surowicę. Nie wolno też przyjmować leków przeciwbólowych i alkoholu. Jad żmiji zygzakowatej nie powinien być jednak groźny dla dorosłego, zdrowego człowieka.

Jaki zielony wąż jadowity jest najgroźniejszy dla ludzi?

Wiele osób pasjonuje się gadami, w tym szczególnie wężami. Wiele ich gatunków jest jednak jadowitych, prze co są potencjalnie niebezpieczne w hodowli domowej. Poniżej charakteryzujemy węże jadowite w kolorze ciała zielonym.

zielony wąż jadowity mamba pospolita
mamba pospolita

Zielony wąż jadowity – mamba zielona (Dendroaspis viridis) –

jadowity wąż z rodziny zdradnicowatych. Żyje w zachodniej Afryce od Senegalu po deltę Nigru i na Wyspie Św. Tomasza. Preferuje lasy i zarośla w pobliżu ludzkich osiedli. Posiada długie i smukłe ciało i ok. 2 m długości. Chętnie i bardzo dobrze pływa. Grzbiet tej mamby jest szmaragdowozielony, a brzuch żółtozielony. Posiada też szczególne biało wybarwione wnętrze pyska. Na grzbiecie jest ponadto 13 rzędów dużych łusek, biegnących w dół do ogona.

Cechą charakterystyczną mamby zielonej jest też różny kształt i kolor poszczególnych łusek na ciele. Na głowie są łuski płaskie o czarnych krawędziach. Mamba zielona ma też duże oczy i doskonały wzrok. Rejestruje więc nawet najmniejszy ruch. Tęczówki jej oczu mają natomiast kolor brązowo-żółty. Zęby jadowe ma umieszczone w górnej szczęce. Posiada też dodatkowo duże i niejadowite zęby w szczęce dolnej. Służą one jako pomoc przy chwytaniu ofiary.

Mamby zielone są przez to bardzo skutecznymi drapieżnikami. Ich pokarmem są drobne kręgowce, jak gryzonie, jaszczurki czy małe ptaki. Podczas ataku mamba zielona owija zaciśnięty ogon wokół gałęzi i wyrzuca resztę ciała do przodu. Jest przy tym bardzo jadowita, choć jest mniejsza i dużo mniej agresywna, niż słynna mamba czarna. Różna jest też toksyczność jadu mamby zielonej. Jest bowiem zależna np. od wieku gada, lokalizacji geograficznej, czy typu pokarmu.

Jad mamby zielonej staje się neurotoksyczny w ilości 60-100 mg. Jednak już zaledwie 15 mg tego jadu stanowi dla ludzi dawkę śmiertelną. Rzadko jednak ludzie napotykają te węże, więc ofiar śmiertelnych jest mało. Jeśli jednak do tego dojdzie, to zwykle takie ukąszenie kończy się niestety zgonem w wyniku uduszenia. Powoduje je porażenie mięśni oddechowych, co może nastąpić zaledwie 30 min. po ukąszeniu. Węże te żyją ok. 25 lat.

Zielony wąż jadowity – mamba wschodnia zielona ( Dendroaspis angusticeps ) –

to wysoce jadowity gatunek węża z rodzaju mamba Dendroaspis. Występuje w regionach przybrzeżnych południowo-wschodniej Afryki. Został opisany przez szkockiego chirurga i zoologa Andrew Smitha w 1849 r. Wąż ten ma smukłą budowę ciała z jasnozielonym grzbietem i zielono-żółtymi łuskami brzusznymi. Dorosłe samice mają średnio ok. 2 m długości, a samce są nieco mniejsze. Jest to nieśmiały i nieuchwytny i przez to rzadko widywany gatunek.

Tę nieuchwytność przypisuje się zwykle nadrzewnemu siedlisku i zielonemu ubarwieniu, które działa jak dobry kamuflaż w środowisku naturalnym. Zaobserwowano też, jak węże te polują z zasadzek, w przeciwieństwie do aktywnego stylu żerowania typowego dla innych węży. Polują na ptaki, jaja, nietoperze i gryzonie, takie jak myszy, szczury i myszoskoczki. Jad tego gatunku składa się zarówno z neurotoksyn, jak i kardiotoksyn.

Objawy zatrucia ich jadem to obrzęk w miejscu wstrzyknięcia, zawroty głowy i nudności. Towarzyszą im trudności w oddychaniu i połykaniu, nieregularne bicie serca i konwulsje przechodzące w porażenie oddechowe. Ukąszenia mamby wschodniej zielonej powodują poważne zatrucie, które może szybko zakończyć się śmiercią. Ratunkiem jest szybkie podanie odpowiedniej surowicy.

dysfolid zwany też boomslang
dysfolid zwany też boomslang

Zielony wąż jadowity – dysfolid zwany też boomslang (Dispholidus typus) –

jest to gatunek węża zaliczany do rodziny połozowatych (Colubridae). Dysfolid osiąga długość całkowitą ciała do 2 metrów. Samice mają wybarwienie brunatne. Natomiast samce mają intensywnie seledynowo-zielone wybarwienie łusek na ciele, z czarnymi paskowymi wzorami na grzbiecie. Występuje w Afryce subsaharyjskiej (na południu Afryki) oraz na Madagaskarze, Mauritiusie, Seszelach i Komorach. Można je spotkać w lasach tropikalnych oraz rzadziej wśród gęstych krzewów porastających sawannę.

Prowadzą nadrzewny tryb życia. Dysfolidy są też dość mocno jadowite. Wąż ten nie jest jednak agresywny. Jednak swoim jadem może zabić nawet dorosłego człowieka. Był odpowiedzialny między innymi za śmierć znanego herpetologa Karla Schmidta w 1957 r. Naukowiec zignorował ukąszenie tego węża w rękę i zajął się opisywaniem jego objawów. Kilka godzin później zmarł bardzo boleśnie. Jad dysfolida jest jednak śmiertelny dla ludzi tylko wtedy, gdy ugryzionemu nie zostanie podana surowica.

Działanie toksyny dysfolida jest też powolne i trwa nawet do 48 godzin. Jego jad hamuje krzepliwość krwi i wywołuje śmierć z powodu licznych krwotoków wewnętrznych. Ukąszenia są jednak rzadkie i często nie kończą się wstrzyknięciem jadu, ponieważ zęby jadowe tego węża są z tyłu szczęki. Wąż ten żeruje w dzień, polując na żaby, nadrzewne jaszczurki, małe ssaki i ptaki.

Często też wyjada ich jaja. Polując zwisa z gałęzi, udając długie pnącza roślin. Chwyta ofiary, które podejdą w pobliże jego pyska. Zaciska potem szczęki i porusza nimi, by jad zdołał wejść do ciała ofiary. Połyka potem martwą zdobycz.

biczowąż długonosy zwany też wąż ostronosy i wąż bicz
biczowąż długonosy zwany też wąż ostronosy i wąż bicz

Zielony wąż jadowity – biczowąż długonosy zwany też wąż ostronosy i wąż bicz (Ahaetulla nasuta)

jadowity i smukły wąż z rodziny połozowatych. Żyje w Indiach, Bangladeszu, Birmie, Sri Lance, Tajlandii, Kambodży czy Wietnamie. Spotkamy go i na równinach i wzgórzach do ok. 1000 m n.p.m. w wysokiej trawie, w zaroślach i na drzewach. Może też zasiedlać miejskie parki. Dorasta do 120-150 cm, max 2 m. Ma zielone lub jasnobrązowe ubarwienie z żółtą linią na obu bokach. Jego łuski są przy tym długie, gładkie i skośnie ułożone. Między nimi prześwituje czarno-biała skóra.

Widać ją szczególnie, gdy wąż zostanie podrażniony i wzdyma się. Głowa jest długa, wąska i zakończona szpiczastym pyskiem. Poprzecznie ułożone oczy pochylają się ku przodowi. Tęczówki są złote z horyzontalnie ułożoną czarną źrenicą. Biczowąż ma przez to zdolność stereoskopowego widzenia. Ogon zajmuje ok. 1/3 długości całego ciała. Jest to wąż zwykle spokojny i nieagresywny. Jednak źle znosi niewolę i może ukąsić w hodowli.

Gryząc celując w twarz przeciwnika. Jego pokarmem są jaszczurki z rodzaju Calotes, żaby oraz małe ptaki, ssaki i okazjonalnie inne węże. Zęby jadowe ma w tyle pyska. Zdobycz chwyta za kark i trzyma póki nie zawiśnie bez ruchu. Następnie połyka ją i unosi przednią połowę ciała do góry, by przesunąć pokarm do żołądka.

Ukąszenia biczowęża nie są na szczęście niebezpieczne dla ludzi. Efektem jest tylko lekki ból w miejscu ugryzienia, obrzęk czy potliwość. Swe małe ofiary uśmierca po 10-20 min. od ukąszenia, poprzez paraliż ciała i mięśni oddechowych.

COMMENTS

Comments are closed.