Lis polarny

Wiele zwierząt na skutek ewolucji, potrafiło przystosować się do warunków panujących w miejscu ich naturalnego zamieszkania. Jednym z najbardziej jaskrawych dowodów na duże możliwości adaptacyjne zwierząt jest lis polarny. Popularny piesak, który wyróżnia się na tle swoich rudowłosych kuzynów zamieszkujących większość kontynentów na świecie, występuję głównie w rejonach Arktyki, gdzie w zasadzie nie dotarła ludzka cywilizacja. To właśnie tam, piesaki spędzają swoje życie, które mija im głównie na poszukiwaniu pożywienia. Co je lis polarny i dlaczego ma biały kolor? Na te i inne pytania, odpowiadamy w naszym tekście, który w całości poświęcony jest lisom polarnym. Warto je poznać.

Lis polarny – wygląd i występowanie

Naturalnym środowiskiem występowania lisów polarnych jest cała Arktyka. Można je również spotkać w północnej Skandynawii. Lisy polarne zamieszkują także Islandię, Alaskę, najzimniejsze obszary Kanady oraz oczywiście Syberię i Grenlandię.

Jak wygląda lis polarny? Wielu pieszczotliwie nazywa go podbiegunowym pluszakiem i trudno odmówić temu określeniu racji. Najbardziej charakterystyczną cechą zewnętrzną lisa polarnego, jest jego śnieżnobiała szata, choć trzeba wiedzieć, że takie umaszczenie lisy przybierają zimą. Latem, sierść zmienia kolor na szaro-brązowy. Lisy polarne występują także w odmianie z metaliczno-niebieskim owłosieniem. Największe osobniki tego gatunku przekraczają 95 cm długości, a ich wysokość w kłębie to ok. 30 cm. Warto wiedzieć, że długość ogona lisa polarnego może być równa nawet połowie długości jego ciała i wynosi średnio ok. 35-40 cm. Najcięższe samice mogą ważyć do 8 kg, samce są od nich trochę cięższe.

lis polarny zimą

Jak długo żyje lis polarny?

Długość życia tych zwierząt, wynosić może nawet 14 lat, co biorąc pod uwagę ekstremalnie trudne, arktyczne warunki oraz trudności ze znalezieniem pożywienia, musi wzbudzać respekt. Pamiętajmy, że typowa temperatura w okolicach Koła Podbiegunowego to -40 stopni Celsjusza, a lis polarny jest w stanie przetrwać jeszcze większe mrozy. Z pewnością, pomaga mu w tym grube i gęste futro, a także bardzo obfita warstwa tłuszczu podskórnego, stanowiąca naturalną warstwę izolacyjną. Jednak nie tylko okrywa włosowa i tłuszcz zapewniają przetrwanie w arktycznym mrozie. Podobnie jak wiele zwierząt żyjących w wiecznej zmarzlinie, lis polarny ma stosunkowo niewielkie łapy i krótki pysk. Wszystko po to, by w jak największym stopniu minimalizować utratę ciepła. Jego śnieżnobiały kolor futra również jest nieprzypadkowy.

Dlaczego lis polarny jest biały?

Dzięki swojej barwie jest praktycznie niewidoczny na tle otaczającej go zewsząd pokrywy śnieżnej i lodowej. Ma to oczywiście dwie podstawowe zalety: czyni go trudniejszym do zauważenia zarówno dla potencjalnego napastnika, jak i ofiary.

Czym żywi się piesiec?

Co je lis polarny? W warunkach wiecznej zmarzliny niełatwo znaleźć pożywienie. Nie zapominajmy jednak, że lis jest zwierzęciem drapieżnym, a umiejętność polowania pozwala przetrwać nie tylko w ciepłym, kontynentalnym klimacie, ale również w arktycznym chłodzie. Naturalne pożywienie lisów polarnych tanowi wszystko, co żyje w arktycznym klimacie i jest na tyle małe, że pozwoli się upolować. Będą to więc ptaki, a szczególnie pisklęta, ryby, jak również małe ssaki. W szczególności lisom polarnym smakują lemingi oraz noworodki fok, które ze względu na swoje masowe występowanie, stanowią cenne i stosunkowo łatwo dostępne źródło pożywienia. Właśnie dlatego, tak istotne jest, by piesiec znajdował się blisko dużych kolonii ptasich lub miejsc, gdzie żyją stada fok. Jeśli nie ma takiego szczęścia, skazany jest na pokonywanie wielokilometrowych odcinków w poszukiwaniu pożywienia.

młody lis polarny

Lis polarny nie zapada w sen zimowy, znane są przypadki, kiedy nawet w temperaturze -70 C zwierzęta te prowadzą aktywny tryb życia. Polowanie na młode foki jest niezwykle widowiskowe. Pierwszym etapem jest zlokalizowanie nory, w której przebywają potencjalne ofiary. Następnie, bardzo energicznie wyskakuje w górę i z impetem nurkuje w śniegu, rozkopując jamę i dopadając swoją zdobycz. Niestety, nie każde polowanie kończy się sukcesem, dlatego żywot lisa polarnego to tak naprawdę nieustanne balansowanie na granicy życia i śmierci głodowej. Innym sposobem na zdobywanie pożywienia jest podążanie za śladami niedźwiedzi polarnych z nadzieją odnalezienia pozostawionych przez nie resztek.

Rozmnażanie lisów polarnych

O ile naturalnym środowiskiem występowania lisów polarnych są najzimniejsze rejony świata, o tyle dziwić może fakt, że największe zagrożenie czyha na nie nie ze strony niedźwiedzi polarnych czy kilkudziesięciostopniwych mrozów, ale… człowieka. Liczne polowania, których głównym powodem jest chęć pozyskiwania niezwykle cennego, białego futra. Przyczyniają się do zmniejszenia populacji lisów polarnych w nie mniejszym stopniu niż mrozy i brak pożywienia. Z tego samego powodu, dla którego ludzie polują na lisy polarne, zaczęto je także hodować. Pierwsze fermowe hodowle lisów fermowych powstawały na świecie już w końcówce XIX wieku. W Polsce historia hodowli fermowej lisa polarnego sięga dwudziestolecia międzywojennego.

Wczesna wiosna, przypadająca na przełom marca i kwietnia, to dla lisów polarnych okres szczególny. W tym czasie zaczynają się lisie gody, podczas których zwierzęta łącza się w pary. Młode przychodzą na świat z końcem maja lub w pierwszych dniach czerwca. Wówczas, lisia rodzina ma już przygotowaną norę, najczęściej na trudnodostępnych dla innych drapieżników terenach.

młody lis polarny na łące

Lis polarny ma ciężki orzech do zgryzienia ponieważ w jednym miocie może przyjść na świat nawet 20 młodych. Wykarmienie tak dużej rodziny nie jest łatwe, dlatego po ok. 6 tygodniach od porodu, na polowania wyrusza także samica. Małe liski są niezwykle żarłoczne. Gdy rodzice przyniosą pokarm, rozpoczyna się ostra walka między potomstwem, o wyszarpanie najlepszych kąsków dla siebie.