Żyrafa

Mega fauna ziemska budzi w ludziach podziw i zainteresowanie. Jednym z żyjących zwierząt w tej grupie jest żyrafa, obecna w formie aż 9 podgatunków. Żyjącym krewnym żyraf jest okapi leśne, którego niegdyś wzięto za mitycznego jednorożca. Interesujesz się światową megafauną, więc konieczne przeczytaj wszystko na temat żyraf. Jeszcze dziś sprawdź, jak wysoka jest żyrafa zwierze. Poznaj też jej podgatunki i tryb życia.

Żyrafa zwierzę stanowisko systematyczne.

Żyrafa (łac. Giraffa) to afrykański ssak parzystokopytny. Najwyższe żyjące aktualnie zwierzę lądowe i jednocześnie największy przeżuwacz, zaliczany do rodziny żyrafowatych (łac. Giraffidae). Najbliższym krewnym żyrafy w tej samej rodzinie jest wspomniane okapi leśne (łac. Okapia johnstoni). Dalsza systematyka żyraf to rząd parzystokopytne (Artiodactyla), infragromada łożyskowce (Placentalia), podgromada ssaki żyworodne (Theria) i gromada ssaki (Mammalia).

Żyrafa występowanie w stanie dzikim.

Zasięg występowania żyraf w środowisku naturalnym jest rozproszony i rozciąga się od Czadu na północy. Natomiast na południu sięga aż po Republikę Południowej Afryki (RPA). W rozciągłości równoleżnikowej zasięg ten rozciąga się od Nigru na zachodzie, po Somalię na wschodzie. Żyrafy w miejscach swego występowania zamieszkują sawanny i afrykańskie lasy.

Żyrafa podgatunki.

Żyrafa to jeden gatunek Giraffa camelopardalis, występujący w formie 9 podgatunków: żyrafa północna (G. c. camelopardalis), żyrafa siatkowana (G. c. reticulata), żyrafa angolska (G. c. angolensis), żyrafa kenijska (G. c. tippelskirchi), żyrafa Rothschilda (G. c. rothschildi), żyrafa południowa (G. c. Graffa), G. c. antiquorum, G. c. thornicrofti, G. c. peralta. Różnią się one między sobą obszarem występowania w Afryce i wyglądem. Chodzi przede wszystkim o układ i kształt charakterystycznych geometrycznych plam na ciele. Siedem innych gatunków żyraf, to gatunki wymarłe. Odkryto je i opisano na podstawie wykopaliskowych skamieniałości archeologicznych.

Żyrafa zwierze opis wyglądu i budowy.

Główną cechą wyróżniającą wszystkie żyrafy jest wyjątkowo długa szyja i nogi. Zwierzęta te mają ponadto charakterystyczne maczugowate rogi ossikony i geometryczne wzory na jasnej sierści. W pełni wyrośnięte żyrafy samice mają wysokość 4,3 do 5,7 m, a samce są od nich wyższe. Najwyższy zarejestrowany samiec miał 5,88 m, a najwyższa zarejestrowana samica 5,17 m wzrostu. Średnia waga ciała to 1192 kg u dorosłych samców i 828 kg u dorosłych samic.

Maksymalna masa ciała to natomiast 1930 kg u samców i 1180 kg u samic. Pomimo długiej szyi i nóg, tułów żyraf jest stosunkowo krótki. Po obu stronach niedużej lecz długiej głowy znajdują się duże, wyłupiaste oczy. Zapewniają tym zwierzętom dobre widzenie we wszystkich kierunkach i z dużej wysokości. Żyrafy widzą przy tym w kolorze. Maja ponadto również bardzo czuły zmysł słuchu i węchu. W razie nadejścia burzy piaskowej, zwierzęta te mają możliwość zamknięcia muskularnych nozdrzy. Chroni je to również przed nadrzewnymi mrówkami, które atakują ich pyski, gdy żerują na akacjach.

żyrafa zwierze i jej język

Żyrafy mają też bardzo długi i chwytny język (ma około 45 cm długości) o fioletowo-czarnym kolorze. Kolor ten być może chroni język przed oparzeniami słonecznymi. Jego długość umożliwia z kolei bardzo precyzyjne chwytanie i zrywanie liści i pielęgnację nosa. Bardzo chwytna i długa jest też górna warga żyraf. Pokrywające ją włosy dodatkowo chronią przed akacjowymi cierniami.

Język i wnętrze jamy ustnej pokryte są specyficznymi brodawkami. Żyrafy mają też ogon z kiścią dość długiego włosia na końcu, do oganiania zadu przed owadami. Wzdłuż szyi jest grzywa tworzona przez krótkie, wyprostowane włosy.

Sierść żyrafy ma charakterystyczne ciemne i geometryczne plamy.

Plamy te mogą być pomarańczowe, kasztanowe, brązowe lub nawet niemal czarne. Oddzielą je od siebie pasy jasnej sierści, zwykle białej lub kremowo-beżowej. Sierść samców ciemnieje z wiekiem. Taki wzór na sierści służy jako kamuflaż w jasno-ciemnej grze wzorów padającego z góry światła w lasach sawanny. Faktycznie, stojąc wśród drzew i krzewów trudno je dostrzec i to nawet z odległości kilku metrów. Zaobserwowano jednak, że dorosłe żyrafy opierają się bardziej na swojej wielkości i zdolności do samoobrony, niż na kamuflażu.

Prawdopodobnie jest on ważniejszy dla cieląt i osobników młodocianych. Każda żyrafa ma przy tym unikalny wzór umaszczenia, jak odcisk palca u ludzi. Odkryto, że cielęta żyraf dziedziczą niektóre cechy wzoru sierści od swoich matek. Zmienność niektórych cech plamistości jest też skorelowana z przeżyciem noworodków. Skóra pod plamami może służyć jako okienko termoregulacji. W miejscach tych jest złożony układ naczyń krwionośnych i duże gruczoły potowe.

Skóra żyraf pod sierścią jest przeważnie szara lub opalona. Jej grubość pozwala tym zwierzętom bezproblemowo brnąć przez cierniste zarośla. Odkryto ponadto, że co najmniej 11 aromatycznych substancji chemicznych znajduje się w skórze żyraf. Za większość tych zapachów odpowiadają indol i 3-metyloindol. Aromaty te są dość intensywne i chronią żyrafy przed pasożytami. Ponieważ samce mają silniejszy zapach niż samice, może on spełniać również funkcje seksualne.

Żyrafa zwierze prowadzony tryb życia.

Same żyrafy są roślinożerne. Z kolei na żyrafy mogą polować lwy, lamparty, hieny cętkowane czy likaony dzikie psy afrykańskie. Żyrafy żyją w stadach pokrewnych samic i ich potomstwa, lub stadach kawalerskich niespokrewnionych ze sobą dorosłych samców. Ogólnie są to zwierzęta stadne, które mogą gromadzić się nawet w dużych skupiskach.

Samce walczą ze sobą. Długa szyja i krótkie maczugowate rogi są wtedy używane jako broń. Dominujące samce ustalają w ten sposób hierarchię i ustalają dostęp do krycia się samic. Samice ponoszą z kolei wyłączną odpowiedzialność za wychowanie potomstwa. W niewoli żyrafy mogą żyć nieco dłużej niż na wolności, nawet do 40 lat. Samice żyją o 25% dłużej niż samce.

Żyrafa zwierzę odżywianie się.

Żyrafy zwykle zamieszkują sawanny i afrykańskie lasy. Ich źródłem pożywienia są więc rosnące tam rośliny drzewiaste, ich liście, owoce i kwiaty. W menu żyraf znajdują się głównie takie gatunki jak afrykańskie akacje. Żerują na nich wysokościach, sięgając tam pyskami i językami dzięki swej bardzo długiej szyi. Do miejsc tych większość innych roślinożerców siła rzeczy nie może dotrzeć. Przykładowo wiele antylop korzysta więc przy okazji, zjadając upuszczane i strącane przez żyrafy liście i gałązki.

Żyrafa zwierze rozród i rozwój.

Żyrafy to ssaki rozmnażające się podobnie do innych zwierząt z tej kategorii. Posiadają też jednak pewne cechy charakterystyczne tylko dla tego konkretnego gatunku. Samce są gotowe do krycia w wieku ok. 7 lat. Prawo do krycia samic wymaga wspomnianej walki przez uderzanie szyjami i głowami z rogami w łeb i szyję innych byków. Tak samce zdobywają prawo do krycia. Niewiele samców może więc rozmnażać się w młodym wieku.

Samice są gotowe do krycia w wieku ok. 4 lat. Aby dowiedzieć się, która z nich jest gotowa do krycia, samce wąchają ich mocz. Nie ma określonego okresu godowego u żyraf, choć częściej odbywa się w porze deszczowej. Żyrafy są wtedy mniej zestresowane i mają dużo jedzenia (przeciwnie do pory suchej). W niewoli łączą się w pary przez cały rok. Przerwa między urodzeniami wynosi niemal dwa lata. Ciąża trwa 425 do 465 dni, czyli ok. 15 miesięcy.

Matki przed porodem zwykle oddalają się od stada w bezpieczne miejsce. Rodzone cielęta spadają na ziemię z wysokości niemal 2 m, bo matki rodzą stojąc. Jednak nie doznają urazów i w ok. pół godziny zaczynają chodzić. Żyrafy rodzą jedno cielę. Porody bliźniacze są bardzo rzadkie. Noworodek zostaje z matką, która chroni go przed drapieżnikami i od razu karmi mlekiem. Cielęta są uzależnione od mleka matki przez 9-12 miesięcy. Powoli uczą się też jeść pokarmy stałe, poczynając od ok. 4 mies. życia.

Zaczynają też wtedy przeżuwać. Samce w wieku 4 lat mają w pełni rozwinięte rogi, a samice kończą ich rozwój do 7 roku życia. Hieny, lwy, dzikie psy i lamparty atakują najsłabsze młode cielęta szczególnie niedługo po urodzeniu. Chociaż uczą się chodzić w ciągu kilku godzin, bardzo szybko się jednak męczą. Czyni je to podatnymi na ataki drapieżników. Tylko ok. 25% młodych żyraf przeżywa i osiąga więc wiek dorosły.

Żyrafa zwierze zagrożenia.

Żyrafa jako gatunek została sklasyfikowana przez Międzynarodową Unię Ochrony Przyrody, jako podatna na wyginięcie. Gatunek tej jako całość wytępiono bowiem z większości części jego dawnego, pierwotnego zasięgu w Afryce. Żyrafy nadal występują jednak w wielu parkach narodowych i rezerwatach dzikich zwierząt na tym kontynencie.

Szacunki z 2016 r. wskazały, że na wolności w roku tym żyło jeszcze około 97 500 osobników. Spora część tych zwierząt znajduje się ponadto w ogrodach zoologicznych w różnych państwach całego świata. Według danych z 2010 roku, w ogrodach zoologicznych przebywało ponad 1600 osobników omawianego gatunku.

Żyrafa zwierze ciekawostki.

Żyrafa od prehistorii intrygowała różne ówczesne kultury ludzkie. Na rysunkach naskalnych zauważymy żyrafy malowane przez ludy starożytne. Zwierzęta te na swój sposób podziwiali i czcili także narody bardziej nam współczesne. Obecnie ze względu na swój szczególny wygląd, żyrafa często pojawia się nie tylko na obrazach. Przeczytamy o niej bowiem też w książkach i zobaczymy w filmach czy kreskówkach.