Zastanawiacie się — jak wygląda wilk polarny? Jest jednym z największych podgatunków wilka szarego – popularnego w niektórych rejonach świata gatunku zamieszkującego głównie głębokie partie lasów. Jego najważniejszą cechą, obok imponujących rozmiarów i potężnej budowy ciała, jest śnieżnobiała sierść, która czyni go unikatowym w całej wilczej rodzinie. Wilk polarny średnio osiąga długość 100-150 cm, ważąc ok. 80 kg. Opis ten dotyczy jednak najbardziej typowej odmiany wilka polarnego, gdyż wyróżnia się kilka form, mogących nieco różnić się od opisanej powyżej.
Należy wymienić:
wilki Banksa – ich sierść jest nieco ciemniejsza na grzbiecie, nogi bardziej smukłe i dłuższe niż w odmianie typowej. Zamieszkują wyspę Banksa oraz wyspę Wiktorii.
wilki grenlandzkie – niemal niespotykana, dziś uznawana za wymarłą forma wilka arktycznego, która dawniej dość licznie zamieszkiwała tereny Grenlandii.
wilki z wyspy Baffina – występujące na Ziemi Baffina, najmniejsze ze wszystkich, wilki polarne.
Występowanie wilka polarnego
W odróżnieniu od innych odmian wilka szarego wilk polarny jest obecnie gatunkiem niezagrożonym. Wszystko dlatego, że żyje on w miejscach znacznie oddalonych od ludzkiej cywilizacji. Wilki polarne spotkać można głównie na północy Kanady oraz na Grenlandii. Na uwagę zasługuje fakt, że wilk polarny jest jednym z nielicznych gatunków, które nie zniknęły, z rejonów gdzie występowały pierwotnie.
Biorąc pod uwagę fakt, że wilki polarne zamieszkują tereny wiecznej zmarzliny, nietrudno dojść do wniosku, że zdobycie pożywienia w takich warunkach jest znacznie trudniejsze niż w lesie. Jednak, mimo to, populacja wilków polarnych nie maleje na skutek śmierci głodowej.
Co je wilk polarny?
Ogólnie rzecz biorąc: wszystko, co nadaje się do zjedzenia i występuje na obszarze żerowania watahy. W rejonach Arktyki, pożywienia jest bardzo mało, dlatego nie powinien dziwić nikogo fakt, że wilk polarny potrafi zjeść mniejsze zwierzę, np zająca arktycznego, nie pozostawiając żadnych resztek. Dzięki bardzo mocnemu uściskowi szczęki, wyposażonej w niezawodne i ostre zęby, wilk polarny zjada nie tylko mięso swojej ofiary, ale także skórę, kości i sierść. Wataha wilków jest w stanie zapolować na większe i silniejsze od siebie zwierzęta, jednak robi to z dużą rozwagą, starannie wybierając ofiary słabsze lub chore. Częstymi ofiarami wilków polarnych padają np. woły piżmowe, renifery czy wspomniane wcześniej zające.
Wataha wilków polarnych
Organizacja społeczna wilków polarnych nie różni się zbytnio od innych typów wilka szarego, żyjących w ciepłym klimacie. Podobnie jak wilki leśne, również ataktyczne tworzą watahy, mogące liczyć od kilku do nawet 30 osobników. Szefem watahy jest samiec alfa, który wspólne z samicą przewodzi pozostałym wilkom. Podobnie jak w przypadku innych odmian wilka, również wilki arktyczne podporządkowują się hierarchii panującej wewnątrz watahy i pokornie pełnią przydzielone im role. Podczas polowania, wszyscy członkowie watahy współpracują ze sobą. Zazwyczaj, po zlokalizowaniu ofiary, wilki próbują zdekoncentrować i wyprowadzić z równowagi zwierzynę. W tym celu warczą i okrążają ofiarę, wywierając presję i dążąc do popełnienia przez nią błędu. Często wystarczy jeden niewłaściwy ruch, by wilki wgryzły się w ofiarę. Wówczas, z pomocą nadbiegają pozostali członkowie watahy, powalając zwierzę i nie dając żadnych szans przeciwnikowi.
Rozmnażanie wilka polarnego
Młode wilki polarne pojawiają się na świecie wiosną. Zwykle, pod koniec ciąży, samica wybiera opuszczone legowisko, by w oddali wydać na świat potomstwo. Po urodzeniu małe wilczki są całkowicie ślepe i głuche, a ich uzależnienie od matki jest stuprocentowe. Po ukończeniu pierwszego miesiąca życia zaczynają jeść mięso, najpierw stopniowo, potem już stanowi ono ich wyłączny posiłek. Zdobywanie pokarmu dla młodych stanowi obowiązek całej watahy, podobnie jak dzielenie się jedzeniem. Z uwagi na niewielką dostępność pożywienia i trudności z jego zdobyciem, dorosłe wilki często zwracają pokarm, pozostawiając go do ponownego spożycia młodym.
Białe wilki polarne, podobnie jak inne podgatunki wilka szarego, również są zwierzętami terytorialnymi. Wspomniane wcześniej duże watahy, mogą zamieszkiwać bardzo rozległe obszary kanadyjskich gór i lasów. Często, jedna wataha może zajmować teren kilkuset kilometrów kwadratowych.
Wilki polarne, tak samo, jak inne wielki szare, również zaliczają się do grona niestrudzonych wędrowców. W poszukiwaniu pożywienia są w stanie przebyć nawet kilkadziesiąt kilometrów każdego dnia. Porozumiewają się ze sobą za pomocą zapachów, mowy ciała i oczywiście odgłosów. Mocno zhierarchizowana struktura oraz wysoka dyscyplina powodują, że poszczególne komunikaty są precyzyjnie odczytywane przez pozostałych członków stada.
Wilk polarny – opis symboliki w kulturze
Nie każdy z nas zdaje sobie pewnie sprawę z faktu, że wilki odgrywają istotną rolę w wielu kulturach i ludowych wierzeniach. O ile bardziej „tradycyjne” odmiany wilka szarego często przywoływane są przez legendy i przesady, o tyle wilk polarny jako element lokalnej symboliki jest zjawiskiem dość rzadkim, ale nie niespotykanym. Wilk zajmuje istotne miejsce w kulturze Indian Amerykańskich. Jest uosobieniem męstwa, odwagi, niezależności, wolności i wielu innych cech, tak hołubionych przez indiańskie plemiona, ale także przez ludzi na całym świecie. Szczególną estymą cieszy się jednak wilk polarny.
Zobaczenie białego wilka we śnie to przepowiednia zwycięstwa i dowód na męstwo danej osoby. To także nadzieja, gdyż biały wilk daje światło, które nie opuszcza człowieka nawet w czasie najciemniejszych momentów jego życia. Jak widać, liczne kulturowe uwarunkowania mają wpływ na postrzeganie wilków. Nie zawsze górą jest stereotyp wilka-ludojada, który sieje spustoszenie, zagryza i morduje. Wilk ma też przypominać człowiekowi, że mimo ludzkiej skóry i postaci, wciąż drzemie w nas zwierzęca natura…
Wilk polarny ciekawostki
jedno polowanie na 10 kończy się sukcesem,
na terenach arktycznych jest tak mało pożywienia, że wilki zjadają swoją ofiarę w całości, czyli skórę, sierść, kości.
