Współcześnie na świecie żyje 18 gatunków pingwinów. Jednym z najatrakcyjniejszych jest pingwin złotoczuby. Ptak ten ma, bowiem na głowie piękną ozdobną kryzę z żółto-pomarańczowych, długich piór. Konieczne przeczytaj, jakim ptakiem jest pingwin złotoczuby (Eudyptes chrysolophus). Jeszcze dziś sprawdź, gdzie można go spotkać.
Pingwin złotoczuby stanowisko systematyczne
Pingwin złotoczuby (łac. Eudyptes chrysolophus) jest gatunkiem ptaka należącego do rodzaju Eudyptes, rodziny i jednocześnie rzędu pingwinów (bezlotki, łac. Sphenisciformes), a także nadrzędu ptaków neognatycznych (nowoczesnych, łac. Neognathae).
Gatunek ten występuje na Antarktydzie oraz południowym krańcu Ameryki Południowej. Gnieździ się na wyspach oceanicznych rozlokowanych wokół Antarktydy (subantarktyczne wyspy, obszary wysunięte na północ, aż do przylądka Horn, Australii i Nowej Zelandii), m.in. wzdłuż wybrzeży Wysp Kerguelena, Georgii Południowej, Macquarie i innych. Pingwiny tego gatunku każdego roku migrują na północ po odchowaniu młodych. W trakcie tej podróży pokonują nawet kilkusetkilometrowe trasy w celu poszukiwania obfitujących w pokarm żerowisk.
Poszukując informacji o pingwinie złotoczubym Eudyptes chrysolophus warto wiedzieć, że w polskiej literaturze dla tego gatunku stosuje się często również inną nazwę: skocz złotoczuby. Co ciekawe, choć najmniej prezentowany w mediach, pingwin złotoczuby jest jednak najliczniejszym z gatunków pingwinów żyjących na świecie, choć różne źródła podają o gwałtownym spadku jego liczebności w ciągu ostatnich lat. Gatunek ten jest, więc obecnie uznawany za narażony na wymarcie i w Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych nadano mu status VU. Pingwin ten jest również najpowszechniejszym pingwinem czubatym.
Pingwin złotoczuby charakterystyka morfologiczna
Pingwin złotoczuby ma długość ciała ok. 70-75 cm, przy masie ok. 5 kg. Pingwiny te są ponadto ubarwione typowo dla przedstawicieli ich rodziny i rzędu. Mają więc czarne skrzydła i grzbiet, połyskujący do tego na granatowo, a także śnieżnobiały brzuch, gardło i pierś. Takie ubarwienie pingwinów jest ewolucyjnym przystosowaniem do prowadzonego przez nie życia w wodzie. Podobne ubarwienie ma również większość ryb, (czyli jasny spód ciała i ciemny grzbiet).
Dla zwierząt żyjących stale (jak ryby) lub polujących tylko (jak pingwiny) w toni wodnej są to idealne barwy maskujące. Pingwin złotoczuby ma jednak również cechę typową wyłącznie dla jego gatunku. Nad oczami, po obu bokach głowy zwisają mu bowiem długie, z daleka widoczne żółto-pomarańczowe pióra. Ten z obu stron głowy opadający na kark barwny pióropusz, to jedyne takie u pingwinów ozdoby na głowie. Taki żółtopomarańczowy pas piór mocno kontrastuje z czarno-białym upierzeniem tych pingwinów.
Pingwin złotoczuby posiada ponadto jasne tęczówki oczu, przez co są one bardzo dobrze widoczne na tle ciemnych, bo czarnych policzków. Ich stosunkowo duży i masywny dziób jest jasnoróżowy, nieco czerwonawy. Jak wszystkie pingwiny, także Eudyptes chrysolophus jest nielotem, za to jego ciało ma idealnie opływowy kształt, przystosowany do szybkiego i bardzo zwinnego pływania oraz nurkowania. Po lądzie pingwiny złotoczube poruszają się śmiesznymi skokami (nie maszerują), stąd powstała ich druga nazwa – skocz złotoczuby. Swoją pierwszą nazwę pingwiny złotoczube zawdzięczają osiemnastowiecznej modzie męskiej, ponieważ chętnie umieszczano wtedy na kapeluszach pióra różnych gatunków ptaków.
Pingwin złotoczuby zachowanie i prowadzony tryb życia
Naturalny biotop tego gatunku to: zimne wody oceaniczne, wybrzeża i rumowiska skalne, plaże, zbocza porośnięte trawą. Pingwiny złotoczube gnieżdżą się na skalistych wybrzeżach niewielkich wysp oceanicznych. Strome skały ptaki te traktują jako najbezpieczniejsze schronienie w porze lęgowej. Z tych miejsc mają też najbliżej do żerowiska, czyli do wód oceanu, gdzie polują na różne organizmy morskie. Pingwiny złotoczube żyją przy tym w dużych zhierarchizowanych koloniach (stadach) liczących nawet po 2,5 mln osobników. Dzielą się jednak bez problemu miejscami na wybrzeżach z innymi gatunkami pingwinów.
Co ciekawe, pingwiny różnych gatunków nie wchodzą sobie w drogę i nie toczą ze sobą walk, ponieważ poszczególne gatunki wykształciły odmienne strategie służące zdobywaniu pokarmu. I tak część sąsiadów pingwina złotoczubego poluje na ryby, podczas gdy on żywi się głównie krylem, a ryby stanowią jedynie uzupełnienie jego codziennej diety. Hierarchia w stadach tych pingwinów jest zależna od zdominowania całej grupy przez największe samce.
Pożywienie pingwinów złotoczubych
Pingwin złotoczuby żywi się głównie niewielkimi skorupiakami (bezkręgowce morskie), w tym przede wszystkim krylem i kalmarami. Uzupełnia to również małymi rybami. Dodatkiem do jego codziennej diety mogą też być łowione okazjonalnie większe bezkręgowce oceaniczne i ryby. Pingwiny Eudyptes chrysolophus choć są dużymi ptakami, są jednak w stanie wyżywić się drobnymi kilku- lub kilkunastu-milimetrowymi skorupiakami i innymi drobnymi organizmami morskimi, ponieważ występują one w oceanach w naprawdę olbrzymich ilościach, dryfując swobodnie w wielkich ławicach.
Te drobne organizmy stanowią jednak podstawę diety nie tylko wielu dużych morskich ptaków, ale również i dużo większych zwierząt, jak wieloryby fiszbinowe (największe obecnie żyjące ssaki świata). Pingwiny złotoczube nie polują i nie poszukują swego pokarmu przy brzegu, lecz daleko w głębokich wodach oceanicznych.
Pingwin złotoczuby rozród
Pingwiny złotoczube odbywają lęgi razem w licznych koloniach na skalistym brzegu wysp. Zwykle na miejsce do swojego gniazdowania wybierają przy tym wysokie przybrzeżne skały, ponieważ dostęp dla potencjalnych wrogów jest tu z oczywistych względów bardzo utrudniony. Oboje rodzice budują swoje gniazda wprost na gołej ziemi, sytuując je w jakimś płytkim zagłębieniu otoczonym kamieniami lub roślinnością. W tych tłumnych koloniach rozrodczych młodymi opiekują się oboje rodzice. Po kopulacji samice pingwina złotoczubego składają tylko dwa jaja, które wysiadują przez ok.35 dni. Pierwsze jajo zawsze jest nieco mniejsze. Mimo, iż oba złożone jaja zawsze są zapłodnione, to jednak to pierwsze mniejsze jest przez rodziców odrzucane. Intuicyjnie traktują je zapewne jako gorsze i nierokujące udanego odchowu pisklęcia.
Pierwsze mniejsze jajo jest jednak niekiedy przyjmowane z powrotem przez parę rodzicielską, jeśli zniszczeniu z różnych względów ulegnie drugie większe jajo. Uznane jajo jest wysiadywane na zmianę przez samca i samicę, którzy zmieniają się na gnieździe, co kilka, do kilkunastu dni. Po 34-36 dniach z drugiego większego jaja wylęga się pokryte pierzem, dosyć duże pisklę. To jedno pisklę jest przez rodziców dobrze karmione i stosunkowo szybko rośnie przez ok. 60 dni, pozbywając się na koniec mięciutkiego puchu i wyruszając z resztą stada w swoją pierwszą, prawdziwą morską wędrówkę na oceaniczne żerowiska. W czasie inkubacji oboje rodzice pingwina złotoczubego tracą sporo, bo aż do 30% wagi ciała, więc po odbyciu lęgu muszą bardzo intensywnie się odżywiać.
