Paw (Pavo) piękny i łatwy w hodowli ptak ozdobny

Pawie to jeden z najpopularniejszych i najpiękniejszych gatunków ptactwa ozdobnego. Mimo, że są to ptaki coraz częściej spotykane w przydomowych hodowlach, to mimo swojej powszechności, nie przestają fascynować. Pawie nie mają zbytnio wygórowanych wymagań hodowlanych, dzięki czemu bez trudu zadomowią się w każdym ogrodzie. Zapraszamy do zapoznania się z garścią podstawowych informacji odnośnie pawi. Dowiecie się, jakie najpopularniejsze gatunki pawi występują na świecie, po co paw ma ogon i jak hodować pawie w przydomowych ogrodach. Zapraszamy do lektury!

Pawie to duże ptaki o wielokolorowym ubarwieniu. Zaliczają się do rodziny kurowatych. Są to zwierzęta, cieszące się na całym wiecie wielkim uznaniem, ze względu na swe liczne walory ozdobne oraz niewymagającą hodowlę. Paw jest ptakiem, który już w starożytności posiadał status niezwykłego. Jego najbardziej charakterystycznym elementem jest duży, szeroki i wielobarwny ogon,zwany trenem.

Pawie – gatunki i odmiany

Na świecie wyróżnia się cztery podstawowe gatunki pawi. Zaliczają się do nich:
• paw indyjski,
• paw złoty,
• paw kongijski,
• paw szmaragdowy.

Paw indyjski –

jest najbardziej znanym i powszechnym w hodowli gatunkiem pawia. To właśnie pawie indyjskie spotykamy w ogrodach czy przydomowych hodowlach. Paw indyjski posiada błękitną głowę, szyje oraz klatkę piersiową i brzuch. Charakterystyczną cechą koloru jest jego metaliczny połysk. Brązowe skrzydła posiadają ciemne prążki. Właściwa część ogona (sterówki) niezbyt dużą, o odcieniu biało-brązowym.

Przedłużenie ogona, nadające mu wielkości i charakterystycznego wyglądu, ma kolor brązowo-zielony, ze specyficznymi okami. Jest to to sporych rozmiarów ptak. Paw indyjski, włącznie z ogonem, może osiągać długość ciała przekraczającą 2 metry. Samice zazwyczaj nie są dłuższe niż 100 cm. Naturalne występowanie pawi indyjskich to okolice stref tropikalnych. Jak sama nazwa wskazuje, wywodzi się z dzisiejszych Indii. Popularny również w Pakistanie. Jednak pawie indyjskie spotykamy dziś na całym świecie, gdyż są najpopularniejszą odmianą pawia, hodowaną przez człowieka.

Paw złoty –

to bardzo bliski „kuzyn” pawia indyjskiego. Samiec pawia złotego jest większy niż jego krewny, osiągając zwykle długość ciała od 230 do 250 cm.

W odróżnieniu od pawi indyjskich, pawie złote mają głowę szyje i klatkę piersiową w kolorze zielonym, z intensywnym złotym połyskiem. Głowa ptaka zwieńczona jest charakterystycznym czubem, a tren ptaka składa się z ponad 200 piór.

Paw kongijski –

nazywany również afropavo, naturalnie występuje na terenie kongijskich lasów. Posiada zielononiebieską barwę ciała z metalicznym połyskiem. Jego najbardziej charakterystyczną cechą, obok czuba na głowie, jest brak ogona, spotykanego u innych gatunków pawi.

Paw kongijski, ze względu na brak oczywistego waloru estetycznego w postaci trenu, nie cieszy się wielką popularnością w hodowli. Zazwyczaj występuje dziko na dnie afrykańskich lasów, a jego samica składa jaja w spróchniałym drzewie. Długość ciała pawi indyjskich nie przekracza 70 cm.

Po co pawiom ogon?

Jak powszechnie wiadomo, najbardziej charakterystyczna cechą jaką ma ptak paw, jest ogon. To jednocześnie największy walor estetyczny tego ptaka. Oczywiście, piękny pawi tren, wspaniale cieszy ludzkie oko, nie każdy jednak zdaje sobie sprawę z jego faktycznego zastosowania. Ogon pawia zazwyczaj zajmuje ok. 60% długości całego ciała. Samiec pawia prezentuje ogon przed potencjalną partnerką, w trakcie tańca godowego. Ten niezwykły rytuał, polegający na unoszeniu ogona, stroszeniu piór i rozkładaniu ich, jest niezwykle efektowny. Samice wybierają tych samców, których ogon jest najbardziej imponujący. Dorodny samiec, o potężnym i pięknym ogonie, jest w stanie przyciągnąć nawet kilka samic, z których każda znosi jaja. Jak widać, pawi ogon ma więc znacznie bardziej „zaawansowane” funkcje i właściwości”, niż tylko bycie ozdobą w naszych ogrodach i hodowlach.

Jak wcześniej wspomniano, paw nie jest szczególnie wymagającym ptakiem, jeśli chodzi o hodowlę. Zarówno jego potrzeby żywieniowe, jak i bytowo-socjalne, są jak najbardziej do spełnienia, niezależnie od wielkości ogrodu czy stanu naszego portfela. Pawi nie powinno izolować się od innych gatunków ptactwa domowego, jeśli takie posiadamy. Niewskazane jest posiadanie wyłącznie samca, gdyż brak partnerki może wywoływać u niego zachowania agresywne. Najlepiej od razu sprawić sobie parę, lub dokupić samice.

Problemem w hodowli pawi może być fakt, że lubią one sobie polatać, często opuszczając hodowlę. Sposobem na „uziemienie” ptaka, jest regularne podcinanie mu skrzydeł. Często, pawiom skleja się także skrzydła, by uniemożliwić latanie, przy jednoczesnym zachowaniu unikatowego wyglądu skrzydeł. Paw jest ptakiem wszystkożernym, dzięki czemu nie ma jakichkolwiek kłopotów ze znalezieniem pokarmu dla niego. Pawie żywią się zarówno nasionami traw, jak i owocami, zjadają orzechy, owady oraz wszelkie zboża: od pszenicy, poprzez jęczmienie aż po kukurydzę. W warunkach hodowlanych, warto uzupełniać ich dietę o wapń i białko, włączając do posiłków ser biały, warzywa czy jaja ugotowane.

Pawie w hodowli – o czym pamiętać

Pawie to piękne i niezwykle dostojne zwierzęta. Sprawia to, że stanowią niezwykle cenną ozdobę każdego ogrodu. Warto jednak pamiętać, że są to przede wszystkim żywe stworzenia, dlatego obowiązkiem hodowcy jest zapewnienie im godziwych warunków. Na noc i na zimę pawie powinny mieć schronienie. Najpopularniejszym rozwiązaniem jest specjalna woliera, czyli pomieszczenie, w którym ptaki mogą schronić się przed zimnem, deszczem czy silnym słońcem. Woliery nie tylko zapewniają ochronę, ale mogą stanowić niezwykle atrakcyjny element wystroju w ogrodzie. Współczesna oferta producentów dostarcza wiele ciekawych pomysłów na aranżację pawiej zagrody. Warto z nich korzystać, by stworzyć naszym pawiom piękne otoczenie, jak one same.