Wielu miłośników psów nie wyobraża sobie świata bez tej rasy. Powstały o niej setki książek, opowiadań i innych utworów. Towarzyszą bohaterom powieści, wiernie im służąc, mimo że w istocie… nie są psami. Mowa o dingo z rodziny psowatych. Ciekawostki o psach dingo zaskakują niejednego entuzjastę czworonogów, który często nie może uwierzyć, jak wiele fascynujących tajemnic kryją te drapieżne ssaki. W naszym tekście postaramy się je nieco przybliżyć.
Dingo – wygląd zewnętrzny
Dingo należy do rodziny psowatych. Posiada zestaw typowych cech zewnętrznych, jakie można przypisać psom. Są to m.in.: sterczące uszy, szeroka głowa, piaskowe lub rudawe umaszczenie, a także krótka sierść. Czasami, dingo może mieć umaszczenie czarne, białe, lub brązowe, jednak zdarza się to niezwykle rzadko. U przedstawicieli tej rasy występuje dymorfizm płciowy, objawiający się tym, że samiec jest większy i waży więcej niż samica. Warto też dodać, że dingo z północy Australii mają większy rozmiar od psów zamieszkujących centralne rejony kontynentu. Długość psa dingo może wynosić od 117 do ponad 150 cm. Wysokość w kłębie zazwyczaj mieści się w przedziale 50-60 cm. Jeśli zaś chodzi o wagę, dingo może osiągać od 13 do nawet 20 kg, choć zdarzają się osobniki cięższe, ważące ponad 30 kg.
Wymieniając ciekawostki o psach dingo, nie sposób pominąć fakt, że psy te mają skomplikowaną osobowość. To w zasadzie chyba najbardziej dominująca cecha ich charakteru. W Australii, skąd wywodzi się dingo, uznawany jest on za szkodnika, ponieważ przyjęło się, że atakuje owce wypasane na pastwiskach. Z tego powodu, dingo bywały w swojej historii niemiłosiernie tępione. Jednocześnie dingo może być także sprzymierzeńcem człowieka, ponieważ poluje m.in. na szczury i inne gryzonie. Warto dodać, że jeśli chodzi o pokarm, dingo żywią się ponad 190 gatunkami zwierząt, jednak znacząca większość tego menu, to stworzenia o niewielkim wymiarze. Dingo rzadko atakują większą zdobycz, a jeśli już, to standardem jest polowanie w sforze. Jak widać, dingo może jednocześnie być pożyteczny, jak i szkodliwy.
Ciekawostki o psach dingo – Ile żyją psy dingo?
Mimo, że za ojczyznę psa dingo uznawana jest Australia i to głównie na tym kontynencie można go spotkać, badania pokazują, że rasa ta swój początek może mieć w południowo-wschodniej Azji. Co ciekawe, dingo nigdy nie został w pełni udomowiony przez człowieka. Jeśli stawał się jego towarzyszem, to głównie dzikim, podobnie jak w znanej dziecięcej książce pt. „Tomek w krainie kangurów”, autorstwa Alfreda Szklarskiego. Jednak dingo zawsze będzie mieć w sobie cząstkę dzikiej natury, która może odezwać się w nim w każdym momencie życia. Życia, które przeważnie trwa ok. 20 lat.
Dingo, mimo że z wyglądu nie różnią się od psów domowych, posiadają jedną, istotną cechę, która je wyróżnia. Jednocześnie świadczy ona o ich drapieżnej naturze. Od znanych nam pupili, psy dingo mają znacznie większe zęby, zwłaszcza kły i zęby tylne, służące im do rozcinania mięsa i kości.
Nie wypada pominąć też istotnej ciekawostki o psach dingo, dotyczącej sposobu porozumiewania się w stadzie. Otóż, w odróżnieniu od domowych psów, dingo prawie w ogóle nie szczekają. Naukowcy obliczyli, że szczekanie to zaledwie 5% wszystkich komunikatów, które wyrażają dingo. Ich głównymi sposobami porozumiewania się, są wycie i skomlenie. Powody tych odgłosów mogą być najróżniejsze: od wyrażania zadowolenia, poprzez informowanie o zagrożeniu, aż po brak pokarmu i wiele innych przyczyn. Dingo, wyjąc, pozdrawiają się wzajemnie. Wycie jest również formą poszukiwania zaginionych członków stada.
W odróżnieniu od wilków, dingo wyją także, po to, by odstraszyć intruza ze swojego terytorium. Odgłosy wycia mogą być ciągłe, nagłe, krótkie i wznosząco-opadające. W zależności od sytuacji i od tego, co chcą zakomunikować dingo, używają określonego rodzaju odgłosów. Jeśli zaś chodzi o wspomniane wcześniej szczekanie, jest nie tylko rzadkie, ale także inne niż u psów. Dingo szczekają jednosylabowo. Nie uświadczymy w ich wykonaniu charakterystycznego „koncertu”, jaki są w stanie zademonstrować nasze domowe pupile, gdy zobaczą na ulicy kota lub nieznaną osobę. Istotną formą komunikacji dingo, jest także warczenie. Dingo warczą, by pokazać swoją pozycję w stadzie. Odgłos ten wydawany jest także do obrony przed nieprzyjaciółmi.
Aktywność i zachowanie dingo
Poza odgłosami, psy dingo porozumiewają się ze sobą za pomocą typowych dla psów, śladów zapachowych. Ślady te zawarte są m.in. w moczu, kale czy substancjach wydzielanych przez gruczoły zapachowe. Większą skłonność do pozostawiania zapachu mają samce, szczególnie nasilone jest to w okresie godowym.
Warto wiedzieć, że psy dingo najbardziej aktywne są w nocy. Jednak nocna aktywność dotyczy szczególnie rejonów upalnych, gdzie temperatura za dnia jest dokuczliwa. Wówczas, dingo dnie spędzają na swoich stanowiskach. Jednak na obszarach, gdzie temperatury są niższe dingo jest aktywny głównie w dzień. Jeśli chcielibyśmy spotkać przedstawiciela tego gatunku, największe szanse na to mamy o świcie oraz w porze zmierzchu. To właśnie wówczas dingo wyrusza na łowy. Należy się jednak spieszyć – w przeciwieństwie do wilków, które mogą polować całą noc, dingo jest aktywny mniej więcej przez godzinę.
Jeśli chodzi o stosunek do ludzi, dingo jest zazwyczaj nieśmiały. Z reguły, trzyma się z dala od ludzkich osad, choć może zdarzyć się, że bardziej odważny osobnik odwiedzi australijską wieś lub przedmieścia miasta. Takie wyprawy dingo urządzają sobie zarówno w ciągu dnia, jak i w nocy.
